Λευκοντημένη η Καράβα, φρεσκολουσμένος ο Κόζιακας, ανοιξιάτικο φλερτ η μέρα του Φλεβάρη. Το μάτι φεύγει μακριά, πάνω απ' τα Χάσια, ίσα στα χιονισμένα αδέλφια του Κίσσαβου. Όπου και να κοιτάζω βλέπω τον δρόμο της άνοιξης, μέσα στα γυμνά δέντρα, στα μπουμπούκια της αμυγδαλιάς, στις ρίζες των Μετεώρων, στο γαλάζιο του ουρανού. Ζεστός ήλιος αναζωογονεί το χώμα, δίνει ζωή στη ζωή, χρώμα στον έρωτα, πνοή στη σκέψη.
-Μη μετράς τη ζωή, έλα σε μένα, μου φωνάζει ο Κόζιακας, έλα να αγναντέψεις τη θαλασσα, να κυμματίσει ο Θεσσαλικός κάμπος, να ταξιδέψουν οι σκέψεις σου.
- Μα είναι καιρός να σκαλίσω τον αρακά, να κλαδέψω τα δέντρα, πως να φτάσω στη κορυφή σου χωρίς δουλειά;
-Μια ματιά δρόμος είναι, έλα ψιθυρίζουν οι μικρές κορφές του όλες μαζί, σειρήνες του Οδυσσέα.
Κάθε μέρα ένα καινούριο προσκλητήριο, κάθε στιγμή και σταυροδρόμι, το μικρό σκυλάκι γλείφει την μπότα μου, μείνε εδώ, έλα να παίξουμε την Ιθάκη.
Απόμεινα ώρα πολύ να το κοιτάω στα μάτια, σαν να είναι το κέντρο της γης. Άσε τον Κόζιακα να μας ζηλεύει, αυτός είναι αιώνιος, εμείς περαστικοί.
Ε, max, έλα να παίξουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου