Όπως περνάω, ανοίγω το παράθυρο και του δίνω ένα παξιμάδι. Κάθε μέρα στον έρημο δρόμο, στο ίδιο σημείο. Τον είπα Φρέντ, πάει καιρός τώρα. Τι περιμένει, ποιόν περιμένει; Είναι ένας όμορφος άσπρος σκύλος. Φορές ζηλεύω την ανεμελιά του, δεν ξέρω βέβαια τον πόνο της ιστορίας του. Το κάθε έμβιον ον έχει μια ιστορία. Οι άνθρωποι, τα ζώα, τα φυτά, η πλάση ολόκληρη.
Κάθε φορά κουνάει την ουρά του και με κοιτάει στα μάτια. Αυτή η ματιά, πιότερη και από ανθρώπου δυναμώνει την καλημέρα μου. Εγώ που ούτε έλεγα καλημέρα, τώρα έμαθα να λέω.
Ανάμεσα σε φθινοπωρινά φύλλα, σε πρασινοκίτρινα δέντρα, φρεσκοκομμένο καλαμπόκια, η γης μυρίζει άρωμα την διαδρομή της μέρας μου. Το άρωμα της ελευθερίας. Αν τα τεχτητά αρώματα σε βάζουν στη φυλακή του ενός, το άρωμα του φρεσκοοργωμένου χώματος σε βγάζει στο ξέφωτο του οξυγόνου.
Μικρές ή μεγάλες φυλακές οι ζωές μας αναζητάνε να γίνουν μικρές πεταλούδες της φύσης. Από λουλούδι σε λουλούδι οι πεταλούδες καταπίνουν την ομορφιά στη μικρή ζωή τους. Ξέρουν αυτό που δεν μαθαίνουν ποτέ οι άνθρωποι, πως σημαντικό είναι η ποιότητα και ουχί η ποσότητα(κάπου το άκουσα αυτό αλλά το πέρασα ντούκου).
Ο ήλιος του Οκτώβρη ανέβηκε ψηλά στον ουρανό, γρήγορα σώνεται η μέρα, ένα μεγάλο πουλί πετάει ανέμελο, ελεύθερο πάνω στο χωράφι. Βλέπω πως το ζηλεύουν τα δέντρα. Άρωμα φύσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου