Ως πότε η χώρα μου θα παλεύει με τα φαντάσματα, με τους γραφικούς και τους ανύπαρκτους που για μια σταγόνα επικαιρότητας ντύνονται, στολίζονται και σεργιανούν στις οθόνες του μαρασμού. Διαγκωνίζουν κάθε υγιή και παραγωγική εργασία, περνάν μπροστά ρίχνοντας στάχτες στα μάτια κάθε ανυποψίαστου που πάλεύει να σώσει ότι σώνεται στη ρημαγμένη χώρα. Αλήθεια ποιός δουλεύει να κρατηθούμε όρθιοι, ποιός βάζει τρικλοποδιές στους εργάτες, στους αγρότες, τους επιστήμονες του μόχθου; Ποιός δένει τα χέρια στους νέους και στο μέλλον; Δεν είναι δημιουργία η λογοδιάρροια αποτυχημένων πολιτικών και φαντασμένων κοριτσιών στις αρένες του λαϊκισμού. Άνθρωποι χωρίς ίσκιο πνίγουν το φως, άνθρωποι που δεν ίδρωσαν για το ψωμί, δεν φύτεψαν ένα σπόρο, δεν άνοιξαν ένα βιβλίο, δεν αγάπησαν ένα τραγούδι θολώνουν κάθε φορά τα ποτάμια μας.
Ο Θούριοςτου Ρήγα γίνεται επίκαιρος για αυτούς τώρα. Ως πότε;
Η κοινωνία πάει μπροστά με δουλειά κι αγώνα. Το ίδιο και η ομορφιά. Τι είναι η ομορφιά, παρά η ελευθερία, η Δημοκρατία, η κοινωνική δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη, η παιδεία, η υγεία. Μια κοινωνία για όλους.
Πότε θα τελειώσει αυτή η ασχήμια;
Δεν έχω αυταπάτες, είναι μακριά και ανηφόρα ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου