Η πηγή

Τα ζεστά μεσημέρια του καλοκαιριού διάφανο κρύσταλλο αναβλύζει το νερό της. Τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα σε τυλίγει η άχνα της, χάδι και θαλπωρή στα σπλάχνα σου. Φτάνεις κουρασμένος, ιδρωμένος από χρόνια ανηφόρας στη κορυφή του βουνού. Κοιτάς πίσω σου, κοιτάς μπροστά κατηφόρα. Πάνω γαλάζιος ουρανός, σηκώνεις τα χέρια χορευτική φιγούρα παραδομένη στη δίψα της ζωής. Απλώνεσαι στο χώμα, μέσα στις φτέρες, δίπλα στα έλατα, καθρεφτίζεται η μορφή της. Πίνεις αχόρταγα, παγωμένο νερό, ρακόμελο, έρωτα, αγάπη. Φτερουγίζει μια πέρδικα μέσα από τους άσπρους βράχους, μέσα απ' την κατακόκκινη καρδιά σου. Ο πόλεμος τέλειωσε. Το παιδί βγαίνει ξανά στις αλάνες. Φοράς το άσπρο σου φόρεμα και μου χορεύεις. Θέε μου τι Όμορφη μες το αθάνατο νερό. Μες την αιωνιότητα.


19 Οκτωβρίου 2017