Χώμα

Παλιές γνώριμες εικόνες, ήχοι παλιοί, μυρωδιές των παιδικών χρόνων. Άσπρες, κάτασπτρες μικρές νύφες χορεύουν στο πράσινο χωράφι με το βαμβάκι. Ένα τρακτέρ οργώνει τη γη, φρέσκο χώμα μοσχοβολά ο κάμπος. Δίπλα καμαρώνει ο Κόζιακας. Λαμπυρίζει ο ήλιος του Οκτώβρη πάνω στα φύλλα των δέντρων. Και όταν κάποια στιγμή όλα σωπαίνουν, είναι γιατί προσεύχεται η ομορφιά της φύσης. Ένα ορτύκι ταξιδεύει στον ουρανό, ακούω το πέταγμα των φτερών, όπως ακούς το ανοιγόκλεισμα των βλεφάρων της αγαπημένης. Σηκώνω τα μάτια στα φύλλα της ιτιάς, ασημί ζουν τα παιδικά μου όνειρα. Ένα καλοκαίρι στον ίσκιο της, είπαμε τόσες ιστορίες από μια χώρα που χάθηκε. Όπως χάθηκα κι εγώ μες το τσιμέντο της πόλης. Το τρακτέρ έβαλε μπροστά πάλι τη μηχανή, το αλέτρι αναζωογονεί τη γη. Η μάνα φύση με γέννησε, αυτή με μεγάλωσε, αυτή με ξαναγέννησε. Εδώ θα γυρίσω πάλι, πάλι, για πάντα.


9 Οκτωβρίου 2017