16 Οκτ 2017

Μικρή ιστορία


Μικρό, ανεπαίσθητο κλάμα. Αδιόρατο ξάφνιασμα τρόμου και εγκατάλειψης από το σκοτάδι στο φως. Αν προσπαθήσω να περιγράψω αυτό που εδώ και ώρα άκουγα δεν θα τα καταφέρω. Αυτή η κραυγούλα, όμοια με νεογέννητου παιδιού που διαμαρτύρεται για τον κόσμο που αντικρύζει, με αναστάτωνε χωρίς να κάνω τίποτα, απορροφημένος ανάμεσα στις φασολιές. Ξεχορτάριαζα με το τσαπί τις αυλακιές, τόση αγάπη για τα φυτά, τόσο αναίσθητος στο κλάμα. Συνέχιζε η φωνή που με καλούσε σε βοήθεια. Στο χωράφι ακούω τόσους ήχους όσοι και οι κόκοι της άμμου. Από μακριά έρχονται οι κραυγές, από κοντά οι ψίθυροι. Απ' τον ουρανό με βομβαρδίζουν αεροπλάνα την ώρα που ακούω τρυφερές μπαλάντες, στο κανάλι κάνουν συναυλία τα βατράχια κι ένα ζευγάρι παγώνια μου στέλνουν συνέχεια χαιρετίσματα. Αν ήμουν ικανός κάποιο θα έπνιγα. Είναι πανδαισία χρωμάτων τα ανοιχτά φτερά του παγωνιού, αλλά απ σεβασμό στην ομορφιά του δεν θα το βαπτίσω αλλιώς.
Στο διάλλειμα άρχισα να ψάχνω μέσα στο διπλανό βαμβακοχώραφο το κλάμα.
Ήταν όσο το μισό μικρό μας δάχτυλο. Δεν είδα ποτέ πιο τρυφερό πλάσμα. Ήταν ανάσκελα. Τα ποδαράκια του σαν οδοντογλυφίδες. Το αναποδογύρισα. Ένα ελαφρύ χνούδι στο λιλιπούτειο κορμάκι του. Τα μάτια του ήταν κλειστά, δεν είδα το χρώμα τους. Ένα τόσο πλασματάκι έβγαζε τόση φωνή, τόσο πόνο. Ακίνητο, αβοήθητο, αδύναμο. Ποιά μάνα το εγκατέλειψε μόλις το γέννησε;
Η φωνή του ξεψυχούσε. Έσβησε πριν ζήσει. Του πέταξα δυο χούφτες χώμα. Παραδόθηκε στην μάνα όλων μας, στη γη μας.
Έμεινε σε μένα για πάντα η εικόνα του. Ένα αθώο ποντικάκι δεν έκανε τον κύκλο του.



16 Οκτωβρίου 2017

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου