Στάση

Γέμισε η πόλη άλογα και γαϊδουράκια σήμερα. Ούτε ένα αυτοκίνητο στους ελεύθερους δρόμους.
Μένω δέκα χιλιόμετρα μακριά από την πόλη και κάθε πρωί είμαι αναγκασμένος να πάρω το αυτοκίνητο για τη δουλειά. Ίδια διαδρομή, ίδια μπλοκαρίσματα, παράνομα παρκαρίσματα. Το πρωί έλειπε από την αυλή μου το άσπρο Φίατ και στη θέση του ήταν ένα άσπρο άλογο. Η πρώτη σημερινή έκπληξη.
Θα κατέβω στην πόλη με το άλογο, είπα στη γυναίκα μου. Έκλεψαν το αυτοκίνητο θα πάρω τούτο το άλογο, που δεν ήξερα πως βρέθηκε μέσα στα δέντρα του κήπου μου.
Η δεύτερη έκπληξη ήταν όταν στο δρόμο συναντούσα άμαξες, γαϊδουράκια, μουλάρια, άλογα να πηγαινοέρχονται καβαλημένα από ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους.
Τα φανάρια δεν δούλευαν, δεν είδα ούτε ένα αυτοκίνητο, ούτε παρκαρισμένο.
Που πήγαν τα αυτοκίνητα; Εν μια νυκτί άλλαξε το τοπίο; Ποιό αόρατο χέρι μας έκλεψε την ταχύτητα της ζωής μας;
Ήταν πολύ πρωί, χαράματα ακόμα όταν με ξύπνησε αυτό το όνειρο, με μια διάθεση καβαλάρη και με καουμπόικες μουσικές.
Πίνοντας τον πρωινό καφέ μου σκέφτηκα ότι αύριο είναι εκλογές και πρώτη φορά δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Ξέρω πολύ καλά τι δεν θέλω, αλλά φοβάμαι αυτά που θέλω και δεν τα βρίσκω πουθενά.
Διάβασα ύστερα ένα ανέκδοτο και άρχισα να γελάω δυνατά.
Ακόμα γελάω με τούτες τις εκλογές, να εκδικηθώ τα σπασμένα άλλων.


Κωστής Ταξιδεύων
19 Σεπτεμβρίου 2015