Χωματόδρομος

Στάχυα χρυσά, κάμπος ατέλειωτος, καταμεσήμερο Ιούνη στον χωματόδρομο. Αγρότες μαζεύουν ροδάκινα, βερίκοκα στο διπλανό καταπράσινο φορτωμένο κτήμα. Απέναντι ο Κόζιακας, στο βάθος θεόρατα τα Μετέωρα. Θεσσαλική εύφορη γη.
Μακριά στην Εθνική οδό τα αυτοκίνητα τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα. Εγώ περπατάω. Μ’ ένα μακό μπλουζάκι κι ένα παγούρι νερό.
Πατάω χώμα, αγκαλιάζω ουρανό, ντύνομαι απαλό αεράκι. Ένα με τη γη, τα φυτά και τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά. Άφησα πίσω την άσφαλτο και τα τσιμέντα, τα βάρη στην πλάτη και στο στήθος, τα χαμένα λόγια της πόλης.
Δεν έχω σκοπό, κανέναν χειρουργικό προορισμό.
Αν δεν χαθείς ποτέ δεν θα βρεθείς. Αν δεν περπατήσεις αργά, ποτέ δεν θα καταλάβεις.
Καίει ο ήλιος. Καίνε τα σβησμένα όνειρα. Πέρα μακριά φάνηκε ένα μοναχικό δέντρο.
Να φτάσω στον ίσκιο του, να ακουμπήσω στις ρίζες του, να δέσουμε τις σκέψεις μας.
Ο χωματόδρομος η αφορμή, ο κάμπος το φόντο, η ψυχή στο θεό. Σαν μυθιστόρημα του Σιμενόν. Όλα μια πρόφαση.
Αργός αναγνώστης του δρόμου.

Κωστής Ταξιδεύων
Σάββατο 13 Ιουνίου 2015