Περπατούσα μετά από καιρό ανάλαφρος δίπλα στον Ληθαίο. Ο σταχτής ουρανός άφηνε μια αχτίδα ήλιου να μ’ακολουθεί. Κοίταζα τον αντικατοπτρισμό μου. Περπατούσαμε δυό μας. Εγώ στην άκρη, αυτός πάνω στο πράσινο νερό.
Φούσκωνε το στήθος μου, ευμεγέθης, ακμαίος, έπεφταν τα μαλλιά μου στις πλάτες, τα γένια μου στο νερό πιο μεγάλα, έβλεπα το είναι μου όλο δυνατό, αγέρωχο, αρμονικό στο βηματισμό, έφηβος.
Προχωρήσαμε αρκετά, περάσαμε τη γέφυρα του Ασκληπιού, το μνημείο με τους πέντε Επονίτες, φτάσαμε στο κέντρο της πόλης.
Μ’ ακολουθούσε η Pax, παιχνιδιάρα, πιστή πάντα. Απορημένη άρχιζε να γαυγίζει. Δεν είχα καταλάβει ότι εδώ και ώρα μιλούσα με τον ίσκιο μου.
Τα σύννεφα μπλόκαραν και την τελευταία ηλιαχτίδα.
Ασήμαντα μικρός, πήρα την Pax στην αγκαλιά μου.
Στρίψαμε σ’ ένα σοκάκι, βάραινα πάλι.
Είχα όμως το χαμόγελο της Pax.
Κι εκείνο το παλιό σπίτι στο βουνό. Έρχονταν και η Άνοιξη…
Ταξιδευτής
Φεβρουάριος 2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου