Πλακόστρωτοι δρόμοι

Δρόμοι στενοί, σοκάκια των νησιών π’ αγάπησα, σπίτια χαμηλά και εύμορφα, πινακίδες αυτοσχέδιες και κάπου κάπου μια γλάστρα στη θύρα, ένα πλεκτό κουρτινάκι στο παραθύρι, ένας βασιλικός ή μια μπουκαμβίλια.
Μια μπουκαμβίλια είναι το καλοκαίρι στην Ελλάδα, μωβ, άσπρη, κόκκινη, δεν ζει κάτω από τους -πέντε βαθμούς αυτή η βραζιλιάνα καλλονή. Πάει και ακουμπάει πάνω στους τοίχους, δεν θέλει αέρα, θέλει όμως άπλετο φως. Τροπική καθώς είναι δεν ανθίζει μέσα σε σκιές.
Στα σκοτεινά χρόνια δεν χάθηκε ο ήλιος απ’ τη χώρα μου, το αιγαίο θα είναι πάντα ανοιχτό γαλάζιο και τα ψηλά βουνά άσπρα στο χιόνι. Να αντανακλούν τον ήλιο. Ίσως για να διατηρούνται ζωντανές οι μπουκαμβίλιες, όταν παγώνει ο καιρός.
Μπορεί αυτό το λουλούδι το χειμώνα να είναι νεκρή φύση, αλλά μόλις έρθει η άνοιξη, με το πρώτο χελιδόνι, ξεμυτίζουν οι μίσχοι του.
Σήμερα μες το καταχείμωνο του Φλεβάρη, μύριζε άνοιξη.

Ταξιδευτής
Φεβρουάριος 2014