Τα τελευταία βράδια από τις 12 ως τη 1, συνηθίζω να κάθομαι στη βεράντα. Μόνος μου, με δυό τσιγάρα. Αγόρασα επίτηδες μια κλεψύδρα που κρατάει ακριβώς μια ώρα. Δεν σκέφτομαι τότε τίποτα απ' τα προβλήματα του κόσμου, ούτε τα δικά μου, παρά μόνο ότι είμαι ζωντανός. Αν άξιζε κάτι τη μέρα που πέρασε, αν μπορώ ακόμα να εκπλήσσομαι, αν ακόμα μπορώ να ερωτεύομαι. Κάτι σαν διαλογισμός.
Το μέρος της βεράντας που κάθομαι δεν έχει ιδιαίτερα φως και ο Ουρανός είναι γεμάτος αστέρια.
Είναι η πιο πολύτιμη ώρα του ημερόνυχτου. Κάτι σαν ευτυχία αφελούς.
Τότε παρατηρώ πόσα αεροπλάνα ταξιδεύουν διασχίζοντας τ' αστέρια. Την ημέρα ούτε υποψιάζομαι αυτά τα ταξίδια, προσγειωμένος στα γήινα.
Ύστερα ανοίγω τις σελίδες στο Αλγέρι του Ζαν-Μισέλ Γκενασιά, Η ζωή που ονειρεύτηκε ο Ερνέστο Τσ.
Σε πείσμα της κλεψύδρας.
Ταξιδευτής
16 Σεπτεμβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου