Μες την κρίση μην τα ισοπεδώνουμε όλα. Εντάξει βουλιάζει το καράβι, να ενωθούμε, αλλά ποιοί;
Οι γενικότητες και τα τσουβαλιάσματα βολεύουν τους συνένοχους. Αυτούς, που τουλάχιστον έπρεπε να σωπαίνουν. Όπως σώπαιναν χρόνια ολόκληρα -και πριν την κρίση.
Τώρα γιατί κλαψουρίζουν σαν πουτάνες που τους αδίκησε η ζωή; Προκαλεί εμετό να διαμαρτύρεται ο γλύφτης του Άδωνη και του Βορίδη, του Πάγκαλου και του Βενιζέλου. Πέρυσι τους έδωσαν εντολή να συνεχίσουν το επί 40 χρόνια καταστροφικό έργο τους και τώρα δεν τους αρέσει που η τσέπη τους αδειάζει, μωρέ τι μας λέτε;
Αν άλλαξες φίλε, αν η κρίση σε άλλαξε τέλος πάντων, δέξου τη βλακεία που κουβαλούσες μια ζωή και ζήτα συγγνώμη, πρώτα απ΄ τον εαυτό σου.
Το όπως έστρωσες θα κοιμηθείς είναι ελληνική παροιμία!
Οι άνθρωποι που αντιστέκονται τι φταίνε;
Όχι δεν είμαστε όλοι ίδιοι!
Δεν είναι ίδιος ο αντί σε μια κοινωνία ζούγκλα, με τον ειδωλολάτρη των λιονταριών.
Δεν είναι ίδιος ο ιδρώτας του τίμιου εργάτη, με τον καιροσκόπο του κάθε λογής χρηματιστηρίου. Δεν είναι ίδιος ο δημοσιογράφος που αντιστέκεται να μην κλείσει η ΕΡΤ, με τον άλλο
που βολεύτηκε αυτός και ας καούν όλοι οι άλλοι! (Αλήθεια τι βαρύτητα μπορεί να έχει ο λόγος του τώρα;)
Δεν είναι ίδιος ο νέος που αγωνίζεται να αποκτήσει γνώση, να παλέψει στους δρόμους για ένα καλύτερο μέλλον, με τον άλλον που χαλάει την εξάτμιση από το μηχανάκι του να δηλώσει την ανύπαρκτη παρουσία του. Δεν είναι ίδιος αυτός που ξοδεύει τη ζωή του διαβάζοντας, αμφισβητώντας ώστε να καταλάβει γιατί ήρθε στον κόσμο, με τον άλλον που αποκτάει υλικά πλούτη, αλλά βιβλίο δεν ανοιξε στη ζωή του(κενός ήρθε, κενός θα φύγει), δεν είναι ίδιος ο μπάτσος με τον δάσκαλο, ούτε
ο καραβανάς με τους Γιατρούς χωρίς σύνορα, δεν είναι
ίδιος ο έμπορος του ανθρώπινου πόνου και του ανθρώπινου σώματος, με αυτόν που πονάει για τη γη των πεινασμένων παιδιών. Δεν είναι ίδιος ο φαίνεσθαι με τον είναι, ούτε ο ψεύτης και ο κλέφτης με τον οραματιστή μια δίκαιης ανθρώπινης κοινωνίας.
Και τέλος δεν είμαστε μάζα ανθρώπων, αλλά άνθρωποι
με ιστορία, παρών και μέλλον, άνθρωποι που μιλάμε με τις πράξεις μας. Χιλιάδες φούμαρα να πεις, ούτε για προσανάμματα δεν φτάνουν για να αλλάξει ο κόσμος. Και ο κόσμος πρέπει να αλλάξει και κάποτε θα αλλάξει. Πόση βία, πόσοι θάνατοι, πόση πείνα, πόση ανθρωποφαγία απλώθηκε στον κόσμο, πόσο εφιαλτικό φαντάζει το μέλλον.
Εμείς έχουμε το ελάχιστο χρέος, να επιλέξουμε τα ίχνη μας….
Ε, όχι δεν είμαστε όλοι το ίδιο!
Ταξιδευτής
11 Σεπτεμβρίου 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου