Απ' τη μια οι λαοί και απ' την άλλη, οι χρηματοτραπεζίτες και το παγκόσμιο καζίνο.
Απ' τη μια ο Άνθρωπος που αγωνιά και απ' την άλλη τα μαύρα κοράκια, που χρόνια κατασπαράζουν τα ιδανικά της ανθρωπότητας.
Είναι αδίστακτοι όσοι έχουν μόνο ένα στόχο, τη συλλογή του οικονομικού πλούτου για πάρτη τους, χωρίς καμία έμψυχη, ανθρώπινη ιδιότητα. Το χρώμα του χρήματος είναι θανατικό.
Στη χώρα μας δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, είχαν κι εδώ τους δικούς τους.
Το σχέδιο το υπηρέτησαν πιστά και πέτυχε.
Οδήγησαν τη χώρα στη κόλαση.
Τώρα καταρρέουν μέσα στο ίδιο το παλάτι τους, όπως η μαφία ξεκαθαρίζει τους λογαριασμούς, πιστόλια, πτώματα.
Τώρα καταρρέουν, όπως καταρρέει μια πολυκατοικία χωρίς θεμέλια, στον πρώτο μεγάλο σεισμό.
Ο σεισμός στη χώρα μας, ήδη έγινε.
Ερείπια, άνεργοι, πείνα, σκοτάδι.
Αν δεν αναγεννηθούμε, αν όλοι μαζί δεν βάλουμε πλάτη δίπλα στον Άνθρωπο που αργοπεθαίνει, θα πεθάνουμε όλοι μαζί.
Τώρα είναι καιρός, να πιστέψουμε σ' ένα καινούριο σύμβολο, να στρατευθούμε μαζί του, όπως οι πιτσιρικάδες ειδωλοποιούν τραγουδιστές, όπως ο φίλαθλος τους ποδοσφαιριστές, όπως ο έρωτας αγιοποιεί την μορφή του.
Αυτή την ώρα, μέσα σ’ αυτό το ατέλειωτο θεωρητικό καπνό των (παρα)πολιτικών συζητήσεων, μου γεννήθηκε μια αδυναμία, να ξεχωρίσω κάποιο σύμβολο.
Αδυναμίες
Εσύ δεν είχες καμία, εγώ είχα μία: αγαπούσα. Μπέρτολντ Μπρεχτ
Είχα χρόνια να εμπνευσθώ από κάποιο πολιτικό πρόσωπο, ίσως μιλάγαμε διαφορετικές γλώσσες.
Είδα κάποιον νεαρό άντρα, να κόβει το μάτι του, να ζωγραφίζει την ελπίδα μέσα στα χαλάσματα των καιρών, να στέκει αλύγιστος στις σειρήνες του πολέμου..
Αυτός ο νεαρός άντρας με το λόγο του, μπορεί να ανασύρει από το πάτωμα το κόκκινο σκονισμένο πανί, μπορεί να σηκώσει πιο ψηλά τη σημαία, μπορεί με το λόγο του, το είχε αποδείξει με τα έργα του.
Έχω ανάγκη να πιστέψω κάπου, σαν οπαδός, παραμερίζοντας την επιφύλαξη της ιστορίας.
Έχω ανάγκη να πιστέψω στο νέο, στο άφθαρτο απ’ τη σκουριά του χρόνου, έχω ανάγκη να πιστέψω στο ανέφικτο.
Θεωρήστε το αδυναμία μου. Δεν θα είναι η πρώτη.
Κάνω στο μυαλό της ουτοπίας μου, αυτόν τον άνθρωπο, ότι έκαναν τον Λεωνίδα οι άνθρωποι που τον ακολούθησαν. Αν οι Πέρσες περνούσαν, τώρα αυτός ο τόπος θα ήταν ισλαμικός.
Κάνω στο μυαλό μου αυτόν τον άνθρωπο ότι έκανα με το CHE, στα νεανικά μου χρόνια.
Οδηγώντας το πρωί ανάμεσα σε καταπράσινες πεδιάδες, σε ψηλά δέντρα, σε κελαηδίσματα πουλιών, ανάμεσα σε νερά καταρράκτες, ανάμεσα στον γαλάζιο ουρανό και την ολοστρόγγυλη επίπεδη γη, έκανα ανέφικτες σκέψεις, σκέψεις για τη ζωή μου, για τη ζωή μας.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, ανοιξιάτικο πρωινό, άκουσα τη φωνή μου, μιλούσα μόνος μου.
Προκλητικά όμορφη
Προκλητικά τραγική
Προκλητικά σύντομη
Για φαντάσου, ένας καινούριος κόσμος να γεννιέται πάλι.
Εδώ στη χώρα μας
Εδώ στην Ευρώπη
Εδώ στη γη μας.
Με κούρασαν οι σκέψεις μου.
Άνοιξα το ραδιόφωνο.
Και άκουσα την ίδια φωνή.
Ταξιδευτής
18 Μαίου 2012
Αυτή την ώρα, μέσα σ’ αυτό το ατέλειωτο θεωρητικό καπνό των (παρα)πολιτικών συζητήσεων, μου γεννήθηκε μια αδυναμία, να ξεχωρίσω κάποιο σύμβολο.
Αδυναμίες
Εσύ δεν είχες καμία, εγώ είχα μία: αγαπούσα. Μπέρτολντ Μπρεχτ
Είχα χρόνια να εμπνευσθώ από κάποιο πολιτικό πρόσωπο, ίσως μιλάγαμε διαφορετικές γλώσσες.
Είδα κάποιον νεαρό άντρα, να κόβει το μάτι του, να ζωγραφίζει την ελπίδα μέσα στα χαλάσματα των καιρών, να στέκει αλύγιστος στις σειρήνες του πολέμου..
Αυτός ο νεαρός άντρας με το λόγο του, μπορεί να ανασύρει από το πάτωμα το κόκκινο σκονισμένο πανί, μπορεί να σηκώσει πιο ψηλά τη σημαία, μπορεί με το λόγο του, το είχε αποδείξει με τα έργα του.
Έχω ανάγκη να πιστέψω κάπου, σαν οπαδός, παραμερίζοντας την επιφύλαξη της ιστορίας.
Έχω ανάγκη να πιστέψω στο νέο, στο άφθαρτο απ’ τη σκουριά του χρόνου, έχω ανάγκη να πιστέψω στο ανέφικτο.
Θεωρήστε το αδυναμία μου. Δεν θα είναι η πρώτη.
Κάνω στο μυαλό της ουτοπίας μου, αυτόν τον άνθρωπο, ότι έκαναν τον Λεωνίδα οι άνθρωποι που τον ακολούθησαν. Αν οι Πέρσες περνούσαν, τώρα αυτός ο τόπος θα ήταν ισλαμικός.
Κάνω στο μυαλό μου αυτόν τον άνθρωπο ότι έκανα με το CHE, στα νεανικά μου χρόνια.
Οδηγώντας το πρωί ανάμεσα σε καταπράσινες πεδιάδες, σε ψηλά δέντρα, σε κελαηδίσματα πουλιών, ανάμεσα σε νερά καταρράκτες, ανάμεσα στον γαλάζιο ουρανό και την ολοστρόγγυλη επίπεδη γη, έκανα ανέφικτες σκέψεις, σκέψεις για τη ζωή μου, για τη ζωή μας.
Το παράθυρο ήταν ανοιχτό, ανοιξιάτικο πρωινό, άκουσα τη φωνή μου, μιλούσα μόνος μου.
Προκλητικά όμορφη
Προκλητικά τραγική
Προκλητικά σύντομη
Για φαντάσου, ένας καινούριος κόσμος να γεννιέται πάλι.
Εδώ στη χώρα μας
Εδώ στην Ευρώπη
Εδώ στη γη μας.
Με κούρασαν οι σκέψεις μου.
Άνοιξα το ραδιόφωνο.
Και άκουσα την ίδια φωνή.
Ταξιδευτής
18 Μαίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου