Εντάξει το καταλάβαμε, για όλα τα δεινά της χώρας φταίει ο Σύριζα. Μάλλον και για την ευρωπαϊκό οικονομικό χάος, ίσως και για το παγκόσμιο. Το φαινόμενο της πεταλούδας έχει κατανοηθεί για τα καλά μέσα στη θεωρία του χάους. Κλείνει η Σταδίου από μια πορεία και την ίδια μέρα κλείνουν εκατό μαγαζιά ανά τη χώρα, ναι, το φαινόμενο της πεταλούδας.
Είναι βέβαιο ότι αν δεν υπήρχε ο Σύριζα , αν δεν υπήρχε ο λαός που να αγανακτεί με αυτά που βιώνει, η χώρα θα ήταν όπως τρία χρόνια πριν, μες την ευημερία, μες τη δημοκρατία, μες τον παράδεισο που την οδήγησαν τα στιβαρά πασοκοδεξιά χέρια απ’ τη μεταπολίτευση και μετά. Τότε που ο Σύριζα ήταν μωρό στην κούνια, όλα έβαιναν καλώς…Υπήρχε βέβαια το κκε αλλά δεν ενοχλούσε και κανέναν, έπαιρνε τις σημαιούλες του, έκανε τη γυμναστική του, ο αθλητισμός είναι υγεία έλεγαν, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει, αλλιώτικα παθαίνει οστεοπόρωση και άλλα τινά…
Η εφηβεία του Σύριζα φταίει. Εκεί στα δεκαέξι οι νέοι έχουν εκρήξεις. Ενώ μέχρι τότε κρέμονται από τους γονείς, ναι μπαμπά , ναι μαμά, ξαφνικά αρχίζουν και αμφισβητούν, επαναστατούν, απειλούν. Οι γονείς ψάχνονται.
Η πιο υγιής αντίδραση, αυτή του προσδιορισμού του είναι, αυτή η Άνοιξη στη ζωή του νέου, ο έρωτας και η επανάσταση. Κι εκεί που στο σπίτι όλα ήταν βολεμένα, τα παιδιά φρόνιμα ακολουθούσαν στις κυριακάτικες εκδρομές, όλα αλλάζουν. Κοντά στα δεκαοκτώ αποκτούν και δικαιώματα. Τραγωδία.
Φαντάσου ο μπαμπάς να ψηφίζει δεξιά και ο γιός να μας βγει αναρχοκομμούνι. Δυό φορές τραγωδία. Κάποιες φορές συμβαίνει και το αντίθετο. Όπως στη ταινία, η απίθανη ιστορία του Μπεντζαμίν Μπάτον. Τρείς φορές τραγωδία.
Όλα στη χώρα μας έγιναν ξαφνικά με την ενηλικίωση του Σύριζα. Κεραυνός εν αιθρία. Φταρνίζεται ο πιτσιρικάς και γίνεται πολιτικός σεισμός. Ότι είναι ζαβολιάρης ο νέος είναι γεγονός, τους έβαλε τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι. Μετά τους έδεσε και τα κορδόνια, τους ξεγύμνωσε και τους άφησε να σέρνονται πακέτο στις μαρμελάδες τους, κάτι σαν τις ταινία Μόνος στο σπίτι. Οι κλέφτες είδαν κι έπαθαν. Ο πιτσιρίκος μπήκε στις καρδιές όλου του κόσμου, οι κλέφτες έγιναν φαντάσματα.
"Θρασύτατος" προχτές προειδοποίησε ότι λέει το εννοεί, δεν φοβάται να μιλήσει σαν τριανταεπτάρης, όσα τα χρόνια του, τόσο θα φτάσει και το ποσοστό του απ’ ότι φαίνεται, άκου ακόμα και στον Ολάντ να κάνει συστάσεις. Μη γίνεται κύριε Ολάντ , Ολαντρέου! Και τι έκανε ο Ολάντ, το απολύτως φυσιολογικό να μην τον συναντήσει, είχε δουλειά απ’ ότι φαίνεται να ανακαινίσει το ερειπωμένο σπίτι που άφησε κληρονομιά στα παιδιά του ο αντρέου, γιατί ο άνθρωπος ξέρει την ελληνική παροιμία, αν δεν στηρίξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
Η ζωή όμως δεν είναι ταινία και ο λαός δεν είναι θεατής. Καιρός είναι να γίνει πρωταγωνιστής.
Ο λαός έχει την πιο σωστή κρίση, αλλά σε βάθος χρόνου.
Είναι βέβαιο ότι αν δεν υπήρχε ο Σύριζα , αν δεν υπήρχε ο λαός που να αγανακτεί με αυτά που βιώνει, η χώρα θα ήταν όπως τρία χρόνια πριν, μες την ευημερία, μες τη δημοκρατία, μες τον παράδεισο που την οδήγησαν τα στιβαρά πασοκοδεξιά χέρια απ’ τη μεταπολίτευση και μετά. Τότε που ο Σύριζα ήταν μωρό στην κούνια, όλα έβαιναν καλώς…Υπήρχε βέβαια το κκε αλλά δεν ενοχλούσε και κανέναν, έπαιρνε τις σημαιούλες του, έκανε τη γυμναστική του, ο αθλητισμός είναι υγεία έλεγαν, όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει, αλλιώτικα παθαίνει οστεοπόρωση και άλλα τινά…
Η εφηβεία του Σύριζα φταίει. Εκεί στα δεκαέξι οι νέοι έχουν εκρήξεις. Ενώ μέχρι τότε κρέμονται από τους γονείς, ναι μπαμπά , ναι μαμά, ξαφνικά αρχίζουν και αμφισβητούν, επαναστατούν, απειλούν. Οι γονείς ψάχνονται.
Η πιο υγιής αντίδραση, αυτή του προσδιορισμού του είναι, αυτή η Άνοιξη στη ζωή του νέου, ο έρωτας και η επανάσταση. Κι εκεί που στο σπίτι όλα ήταν βολεμένα, τα παιδιά φρόνιμα ακολουθούσαν στις κυριακάτικες εκδρομές, όλα αλλάζουν. Κοντά στα δεκαοκτώ αποκτούν και δικαιώματα. Τραγωδία.
Φαντάσου ο μπαμπάς να ψηφίζει δεξιά και ο γιός να μας βγει αναρχοκομμούνι. Δυό φορές τραγωδία. Κάποιες φορές συμβαίνει και το αντίθετο. Όπως στη ταινία, η απίθανη ιστορία του Μπεντζαμίν Μπάτον. Τρείς φορές τραγωδία.
Όλα στη χώρα μας έγιναν ξαφνικά με την ενηλικίωση του Σύριζα. Κεραυνός εν αιθρία. Φταρνίζεται ο πιτσιρικάς και γίνεται πολιτικός σεισμός. Ότι είναι ζαβολιάρης ο νέος είναι γεγονός, τους έβαλε τα δυό πόδια σ’ ένα παπούτσι. Μετά τους έδεσε και τα κορδόνια, τους ξεγύμνωσε και τους άφησε να σέρνονται πακέτο στις μαρμελάδες τους, κάτι σαν τις ταινία Μόνος στο σπίτι. Οι κλέφτες είδαν κι έπαθαν. Ο πιτσιρίκος μπήκε στις καρδιές όλου του κόσμου, οι κλέφτες έγιναν φαντάσματα.
"Θρασύτατος" προχτές προειδοποίησε ότι λέει το εννοεί, δεν φοβάται να μιλήσει σαν τριανταεπτάρης, όσα τα χρόνια του, τόσο θα φτάσει και το ποσοστό του απ’ ότι φαίνεται, άκου ακόμα και στον Ολάντ να κάνει συστάσεις. Μη γίνεται κύριε Ολάντ , Ολαντρέου! Και τι έκανε ο Ολάντ, το απολύτως φυσιολογικό να μην τον συναντήσει, είχε δουλειά απ’ ότι φαίνεται να ανακαινίσει το ερειπωμένο σπίτι που άφησε κληρονομιά στα παιδιά του ο αντρέου, γιατί ο άνθρωπος ξέρει την ελληνική παροιμία, αν δεν στηρίξεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει.
Η ζωή όμως δεν είναι ταινία και ο λαός δεν είναι θεατής. Καιρός είναι να γίνει πρωταγωνιστής.
Ο λαός έχει την πιο σωστή κρίση, αλλά σε βάθος χρόνου.
Τζων Κέννεντυ, 1917-1963, Αμερικανός πρόεδρος [1960-1963]
Τώρα είμαστε στο βάθος χρόνου. Η νεοελληνική τραγωδία κορυφώνεται.
Η ανάγκη οδηγεί τα πράγματα.
Ο λαός το φιλοσόφησε πια.
Όταν ο λαός δεν θα 'χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.
Ζαν-Ζακ Ρουσσώ, 1712-1778, Γαλλοελβετός φιλόσοφοςΤώρα είμαστε στο βάθος χρόνου. Η νεοελληνική τραγωδία κορυφώνεται.
Η ανάγκη οδηγεί τα πράγματα.
Ο λαός το φιλοσόφησε πια.
Όταν ο λαός δεν θα 'χει τίποτα πια να φάει, θα φάει τους πλούσιους.
Ταξιδευτής
23 Μαίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου