Το σκοτάδι

Τα σκοτάδια έχουν τα δικά τους μυστικά. Από εκεί αναβλύζει το φως, όπως φυτρώνει ο μικρός σπόρος μέσα απ΄ τη γη. Όλα τα θαύματα ξεκινούν από ένα σκοτάδι. Η ίδια η ζωή. Μετά πεθαίνει, πάλι στο σκοτάδι.
Ανθρώπινα κόκαλα. Πλάτη με πλάτη με τη Νάντια, έψαχνα τον χώρο με το φακό. Μικροί σταλακτίτες στην οροφή, ένα σκουριασμένο σίδερο καταγής, χώμα και λάσπη, ένας τοίχος έτοιμος να σαρίσει. Διάσπαρτα οστά. Από ζώο, από άνθρωπο; Με τη μικρή αξίνα άρχισα να σκαλίζω το χώμα, μικρά κόκαλα, μεγαλύτερα. Ώσπου ανακάλυψα τα δυό ανθρώπινα κρανία, ένα δίπλα στο άλλο. Η Νάντια απολάμβανε το χλιαρό νερό, έριχνε σε όλο το σώμα της. Καθάρισα προσεκτικά το χώρο με τις παλάμες μου. Ήταν ολοφάνερο δυό άνθρωποι πέθαναν εδώ, χρόνια πριν. Ένας άντρας και μια γυναίκα, συμπέρανε η Νάντια. Ολόγυμνη βγήκε από τη μικρή λίμνη και ήρθε κοντά μου. Ποιος νοιάζεται για τη γύμνια μπροστά στο θάνατο;
Ο θάνατος είναι απόλυτος, όπως και ο αληθινός έρωτας.
Κάποιοι δοκίμασαν τη διαδρομή και απέμειναν εδώ για πάντα. Πόσα χρόνια πριν; Τι σημασία έχει!
-Δυό τρελοί, σαν κι εμάς, είπε η Νάντια.
Δυό κουκίδες στον σύμπαντα χρόνο. Άραγε έφυγαν γεμάτοι από ζωή, πόσο αγάπησαν, πόσο μοιράστηκαν τον κόσμο που έζησαν;
Τα πράσινα έκπληκτα μάτια της Νάντιας άστραψαν μες το δικό μου σκοτάδι. Τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο στον δρόμο που διαλέξαμε.

{Σ}


26 Φεβρουαρίου 2018