Θυμόμαστε ότι ξεπερνάει τα όριά μας. Όλα
τ΄ άλλα ανακυκλώσιμες στιγμές επιβίωσης, βόλεψης και στιγμιαίων τέρψεων.
Ο έρωτας και ο θάνατος δεν βολεύονται σε καμιά λογική. Ούτε η δίψα για
ζωή.
- Σκέψου Νάντια πως κτίστηκε το κάστρο, γιατί έγινε αυτό το
τούνελ. Ο άνθρωπος απέναντι στους κατακτητές, ενάντια στο θάνατο. Ένα
σκοτεινό λαγούμι που οδηγεί σε κάποιο ξέφωτο.
Πάμε.
Τυλιχτήκαμε και οι δυό μες τις αράχνες, προχωρούσαμε μες τη σιωπή και τη νύχτα. Αυτό το σκοτάδι δεν μπορεί, κάπου θα βγάζει.
-Διαβάζουμε την ιστορία από μακριά, σαν μυθιστόρημα. Ούτε μαθαίνουμε από τα σημάδια των άλλων. Όπου και να κοιτάξεις στη γη μνημεία πολέμου. Μια ανάσα ο πόλεμος απ΄ την ειρήνη. Τη λύση ανακάλυψε ο Τραμπ, κάθε δάσκαλος και ένα πιστόλι, κάθε μαθητής κι ένα σουγιά.
Κάτι τέτοια έλεγε η Νάντια, όταν είδαμε μια αχτίδα φωτός, όπως ξημερώνει η νύχτα μες το αεροπλάνο, απότομα, από την διαφορά ώρας των ημισφαιρίων. Έξω ξημέρωσε. Ήταν μακριά βέβαια και ήταν ευθεία, όπως ο δρόμος Τρίκαλα- Καλαμπάκα. Είχαμε διανύσει τουλάχιστον δέκα χιλιόμετρα, η διαδρομή μας άφηνε μετ΄ εμποδίων να προχωράμε. Περπατούσαμε πάνω από οκτώ ώρες. Η μυρωδιά από θειάφι γινόταν όλο και πιο έντονη, καθώς πλησιάζαμε μια άχνα φωτός.
Ξαφνικά το στενάχωρο τούνελ άνοιγε προς τα αριστερά, μια μικρή λιμνούλα πλημύριζε από φως, φως που έρχονταν απ’ τη σχισμή δυό βράχων.
Ήταν τέτοια η αναπάντεχη έκπληξη που η Νάντια άρχισε να με φιλάει σαν παιδί που πήρε δώρο παιχνίδι. Οι βράχοι ήταν μεγάλοι και η μικρή τους απόσταση άφηναν μια χαραμάδα ηλιόλουστο φως. Ήταν προφανές πως κάποια ιαματική πηγή δημιουργήθηκε στο πέρασμα των χρόνων, ίσως και να προυπήρχε, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το πλάτωμα του λαγουμιού στο συγκεκριμένο σημείο. Ένας θόλος και ημικύκλια πέτρινα παγκάκια χωμένα στη λάσπη.
Μετά από ώρες περπάτημα φτάσαμε κάπου. Σε μια μικρή όαση. Το νερό ήταν χλιαρό, κάποιοι ατμοί αιωρούνταν στην χαραυγή.
- Θα δοκιμάσω, είπε η Νάντια. Το νερό είναι καθαρό.
Άρχισε να βγάζει την πανοπλία της. Έμεινε με τα εσώρουχα. Δεν είχα ξαναδεί ημίγυμνο το σώμα της Νάντιας.
- Δεν θέλω να βραχούν τα εσώρουχα μου, δεν έχω άλλα μαζί μου. Κοίτα αλλού, δεν θέλω να με βλέπεις, είπε.
Τότε ήταν που κρυφοκοίταξα πρώτη φορά την Νάντια.
Καθώς έμπαινε στο νερό και μάζευε τα μακριά μαλλιά της, έμοιαζε στα μάτια μου με την Αφροδίτη της Μήλου.
Τυλιχτήκαμε και οι δυό μες τις αράχνες, προχωρούσαμε μες τη σιωπή και τη νύχτα. Αυτό το σκοτάδι δεν μπορεί, κάπου θα βγάζει.
-Διαβάζουμε την ιστορία από μακριά, σαν μυθιστόρημα. Ούτε μαθαίνουμε από τα σημάδια των άλλων. Όπου και να κοιτάξεις στη γη μνημεία πολέμου. Μια ανάσα ο πόλεμος απ΄ την ειρήνη. Τη λύση ανακάλυψε ο Τραμπ, κάθε δάσκαλος και ένα πιστόλι, κάθε μαθητής κι ένα σουγιά.
Κάτι τέτοια έλεγε η Νάντια, όταν είδαμε μια αχτίδα φωτός, όπως ξημερώνει η νύχτα μες το αεροπλάνο, απότομα, από την διαφορά ώρας των ημισφαιρίων. Έξω ξημέρωσε. Ήταν μακριά βέβαια και ήταν ευθεία, όπως ο δρόμος Τρίκαλα- Καλαμπάκα. Είχαμε διανύσει τουλάχιστον δέκα χιλιόμετρα, η διαδρομή μας άφηνε μετ΄ εμποδίων να προχωράμε. Περπατούσαμε πάνω από οκτώ ώρες. Η μυρωδιά από θειάφι γινόταν όλο και πιο έντονη, καθώς πλησιάζαμε μια άχνα φωτός.
Ξαφνικά το στενάχωρο τούνελ άνοιγε προς τα αριστερά, μια μικρή λιμνούλα πλημύριζε από φως, φως που έρχονταν απ’ τη σχισμή δυό βράχων.
Ήταν τέτοια η αναπάντεχη έκπληξη που η Νάντια άρχισε να με φιλάει σαν παιδί που πήρε δώρο παιχνίδι. Οι βράχοι ήταν μεγάλοι και η μικρή τους απόσταση άφηναν μια χαραμάδα ηλιόλουστο φως. Ήταν προφανές πως κάποια ιαματική πηγή δημιουργήθηκε στο πέρασμα των χρόνων, ίσως και να προυπήρχε, γιατί αλλιώς δεν εξηγείται το πλάτωμα του λαγουμιού στο συγκεκριμένο σημείο. Ένας θόλος και ημικύκλια πέτρινα παγκάκια χωμένα στη λάσπη.
Μετά από ώρες περπάτημα φτάσαμε κάπου. Σε μια μικρή όαση. Το νερό ήταν χλιαρό, κάποιοι ατμοί αιωρούνταν στην χαραυγή.
- Θα δοκιμάσω, είπε η Νάντια. Το νερό είναι καθαρό.
Άρχισε να βγάζει την πανοπλία της. Έμεινε με τα εσώρουχα. Δεν είχα ξαναδεί ημίγυμνο το σώμα της Νάντιας.
- Δεν θέλω να βραχούν τα εσώρουχα μου, δεν έχω άλλα μαζί μου. Κοίτα αλλού, δεν θέλω να με βλέπεις, είπε.
Τότε ήταν που κρυφοκοίταξα πρώτη φορά την Νάντια.
Καθώς έμπαινε στο νερό και μάζευε τα μακριά μαλλιά της, έμοιαζε στα μάτια μου με την Αφροδίτη της Μήλου.
{το λαγούμι 3)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου