27 Σεπ 2011

Μωβ

Μωβίζει,  είπες.
Κι εγώ σαν κοντάρι να τρυπάει τον Ουρανό
Λεβάντας άνθη, ηδονική καρτερικότητα ανέμου
Μικρά λουλούδια που απλώνονται την άνοιξη
Χρώμα φθινοπωρινής φαντασίας
Κλείνω τα μάτια, λούζομαι με σαπούνι, άρωμα πασχαλιάς
Στο βάθος του μαύρου, μωβ κύκλος
Ένας λαμπερός διαυγής μωβ κύκλος
Σαν μωβ μαέστρος ερασιτεχνικής ορχήστρας ονείρων
Όπως ο ήλιος των μελλοθανάτων της Μασσαλίας
Άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες, εφιάλτες και οράματα
Από παστρικές πόρνες και πότες του λιμανιού
Μωβίζει είπες.
Ένα παιδί, αγναντεύει απ΄ την ράχη των ματιών του
Μια πόλη γεμάτο σκόνη και  μωβ σύννεφα
Το μέλλον της αβεβαιότητας
Η αβεβαιότητα για το μέλλον
Ξεβγάζω τα μαλλιά μου, με μπόλικο δροσερό νερό.
Ανοίγω τα μάτια μου, φως, σαν ήχος από μωβ κινητό τηλέφωνο
Παιδική ζωγραφιά απ΄ τα καλύτερα μας χρόνια
Γυμνός, ολόγυμνος, τρέχω στην κορυφή της τεράστιας πολυκατοικίας
ένα παιδί κι εγώ χωρίς ενοχές, απλώνω τα χέρια μου στ’ αστέρια
Η αγκαλιά μου γέμισε με χαμόγελα, ανάσες, τρυφερά  ματωμένα αγγίγματα
Χορεύαμε σαν δαιμονισμένοι, παραδομένοι στο σύμπαν
Σαν να χορεύαμε ένα όνειρο.
Τον χορό της αιωνιότητας
Μωβίζει, είπες πάλι..

Κωστής Ταξιδεύων
27 Σεπτεμβρίου 2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου