Το κουδούνι χτύπησε γύρω στις 11 παρά το βράδυ. Το κουδούνι του σπιτιού
εννοώ, του σχολείου χτυπάει στις 8 και 10 το πρωί.
Δεν απάντησε κανείς, βγήκα αμέσως στη βεράντα, τον είχε καταπιεί η γη. Τελευταία η γη καταπίνει πολλά, σε μια χώρα νομίζω στο Μπαγκλαντές, η γη καταπίνει και πολυκατοικίες ολόκληρες. Όσοι καταφέρουν να μην τους καταπιεί, έρχονται στην Ελλάδα και πουλάνε δυσεύρετα μικρά αξεσουάρ του σπιτιού, όπως αυτό που περνάς, στο άψε σβήσε, την κλωστή στο βελόνι. Φαίνεται ότι κάνουν χρυσές δουλειές με αυτά στη χώρα μας, τώρα που όλοι μπαλώνουν τις τρύπες και φοράνε τα παλιά .
Μένω κοντά σ’ ένα σχολείο και κάθε πρωί άκουγα το κουδούνι, τα παιδιά μπαίνουν στην τάξη έλεγα κι εγώ στην αταξία της μέρας. Φέτος πέρασε μια βδομάδα και δεν το άκουσα, μάλλον πρέπει να επισκεφθώ και γιατρό για τα αυτιά μου. Δεν άφησα γιατρό για γιατρό το καλοκαίρι, ο οφθαλμόλουτρος μου είπε ότι μια χαρά βλέπω στις απεγνωσμένες μου ερωτήσεις, γιατρέ βλέπω καλά;
Το κουδούνι όμως το άκουσα καλά, χτύπησε δυό φορές κάπως ανιχνευτικά, σαν τον ταχυδρόμο που χτυπάει κι αυτός δυό φορές. Αλλά ο ταχυδρόμος έρχεται το πρωί, δεν ήρθε καμιά φορά τη νύχτα.
Ήταν η επέτειος των κλοπιμαίων.
Ένα χρόνο πριν, την ίδια ακριβώς μέρα, ήταν που έκλεψαν το σπίτι που μένω, όχι ολόκληρο, τα συρτάρια μου, δηλαδή ότι είχαν μέσα τα συρτάρια, τα ίδια τα συρτάρια τα άφησαν, κενά. Και νά. Πάνω που προσπαθούσα να καλύψω τα κενά, -απ’ το πρωί είχα τα νεύρα μου, γιατί με λήστεψε στο χώρο της δουλειάς μου ο Βενιζέλος, μ’ ένα σαρκαστικό σατανικό χαμόγελο, μπήκε μέσα ντυμένος ταχυδρόμος και με καπέλο σαν αυτό που φορούσε ο Τζάκ Νίκολσον, έβγαλε το πιστόλι, σήκωσα ψηλά τα χέρια, άνοιξε το συρτάρι της δουλειάς και μου τα πήρε όλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασα, γιατί είχε πιστόλι, εγώ δεν είχα. Το μόνο που είπα χαμογελώντας, δεν είσαι άντρας ρε, παίζεις άνισα . Εκκαθαριστικό σημείωμα εισφορών και τέλος επιτηδεύματος ν. 3986/2011.είπε και έφυγε το κάθαρμα. Είχα χάσει το χρώμα μου, πήγα και πήρα ένα χυμό πορτοκάλι, σαν αυτόν που σου δίνουν όταν δίνεις αίμα.
Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, ήταν η πρώτη σκέψη μου, η δεύτερη ήταν για να καλμάρω την πρώτη, το παιδί που μοιράζει πίτσες μπέρδεψε τα σπίτια, όπως μπερδεύει ο gap τη γλώσσα του. Άρχισα να ρωτάω τους γείτονες αν παρήγγειλε κανένας πίτσα , όλοι μου έλεγαν το ίδιο, ξέρεις από πότε έχω να παραγγείλω πίτσα;
Έβαλα ένα ποτό και άρχισα να το παίζω Ρέμπους, του αγαπημένου μου Ιαν Ράνκιν, το φεγγάρι χανόταν στη μοναξιά του ουρανού, έμοιαζε απόμακρο. Το μπαλκόνι ήταν γεμάτο από τα φώτα της ΔΕΗ.
Ήταν η πρώτη φορά εδώ και χρόνια, που ένοιωθα κρυφή ανομολόγητη συμπάθεια για το πασοκ. Στις σκέψεις που έκανα, διέκρινα αποχρώσεις ευαισθησίας τέτοιες, στον πράσινο ήλιο του, που δεν τις αντέχει η ελληνική άγρια ζούγκλα. Προσπαθεί εδώ και χρόνια να μας δείξει πως θα γίνουμε περισσότερο ευτυχισμένοι, και ένας λαός ολόκληρος το αγνοεί.
-Αφού σαν υστερικοί πάτε και πληρώνετε τη ΔΕΗ, ενώ σας παίρνω εν ψυχρώ τον μισό μισθό, δεν εννοείτε να ακολουθήσετε τα δικά μου πράσινα άλογα ..Και όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Θα φροντίσω πάλι εγώ για σας. -Βαγγέλη βάλτους όλο τον μισθό πάνω στο λογαριασμό της ΔΕΗ και πέστο, τέλος ακίνητης περιουσίας και πάμε να τους μιλήσουμε για ευτυχία. Έτσι κανένας δεν θα πληρώνει το λογαριασμό, η Ελλάδα θα βυθισθεί στο σκοτάδι και οι άνθρωποι θα αρχίσουν ξανά να αγαπούν το φεγγάρι. Βαγγέλη ονειρεύομαι μια Ελλάδα που οι πολίτες της θα ξανά-μετράνε τις νύχτες τ’ αστέρια. –Με τη Siemens που είχαμε μπλέξει εμείς και τα χρηματιστήρια το λαό, Βαγγέλη μου, χάσαμε τον ρομαντισμό μας, θυμάσαι στις 3 του Σεπτέμβρη την ροζ διακήρυξη, τη νοστάλγησα.
Κοίτα λέω, και οι Πρωθυπουργοί νοσταλγούν, δεν είναι τελείως άβουλοι υπηρέτες,- με ένα πιστόλι στην τσέπη και ένα στο λαιμό τους-, καμιά δεκαριά εφοπλιστών του ευρωδαμάσκηνου και συνέχιζα να πίνω το ποτό μου..
Ο Ρέμπους μπορούσε να περιμένει, ένα αεροπλάνο διέσχιζε τ’ αστέρια, το κουδούνι του σχολείου θα ξαναχτυπήσει...
Θυμήθηκα το πρώτο μάθημα στο σχολείο, ο γιός μου πάει στην πρώτη δημοτικού, ο δάσκαλος τους μίλησε για το Άγιο προσκύνημα στις πολυεθνικές, μόνο στο τζάμπο θα βρουν κινέζικα τετράδια, φτιαγμένα από φτηνά εργατικά χέρια, σαν αυτά που προετοιμάζει για τα δικά του παιδιά αύριο, δεν πρόλαβε να τους μιλήσει για μίζες και άλλα σχετικά.
Όταν κάποτε θα διηγείται παραμύθια στα εγγόνια του θα αναρωτιέται, γιατί τον φτύνουν ή θα νομίζει ότι είναι βροχή αστεριών, σαν τον gap;
Και μετά τον ξέχασα κι αυτόν, ήταν αργά τη νύχτα, με καλούσε ένα Ό-νειρο.
Ταξιδευτής εννοώ, του σχολείου χτυπάει στις 8 και 10 το πρωί.
Δεν απάντησε κανείς, βγήκα αμέσως στη βεράντα, τον είχε καταπιεί η γη. Τελευταία η γη καταπίνει πολλά, σε μια χώρα νομίζω στο Μπαγκλαντές, η γη καταπίνει και πολυκατοικίες ολόκληρες. Όσοι καταφέρουν να μην τους καταπιεί, έρχονται στην Ελλάδα και πουλάνε δυσεύρετα μικρά αξεσουάρ του σπιτιού, όπως αυτό που περνάς, στο άψε σβήσε, την κλωστή στο βελόνι. Φαίνεται ότι κάνουν χρυσές δουλειές με αυτά στη χώρα μας, τώρα που όλοι μπαλώνουν τις τρύπες και φοράνε τα παλιά .
Μένω κοντά σ’ ένα σχολείο και κάθε πρωί άκουγα το κουδούνι, τα παιδιά μπαίνουν στην τάξη έλεγα κι εγώ στην αταξία της μέρας. Φέτος πέρασε μια βδομάδα και δεν το άκουσα, μάλλον πρέπει να επισκεφθώ και γιατρό για τα αυτιά μου. Δεν άφησα γιατρό για γιατρό το καλοκαίρι, ο οφθαλμόλουτρος μου είπε ότι μια χαρά βλέπω στις απεγνωσμένες μου ερωτήσεις, γιατρέ βλέπω καλά;
Το κουδούνι όμως το άκουσα καλά, χτύπησε δυό φορές κάπως ανιχνευτικά, σαν τον ταχυδρόμο που χτυπάει κι αυτός δυό φορές. Αλλά ο ταχυδρόμος έρχεται το πρωί, δεν ήρθε καμιά φορά τη νύχτα.
Ήταν η επέτειος των κλοπιμαίων.
Ένα χρόνο πριν, την ίδια ακριβώς μέρα, ήταν που έκλεψαν το σπίτι που μένω, όχι ολόκληρο, τα συρτάρια μου, δηλαδή ότι είχαν μέσα τα συρτάρια, τα ίδια τα συρτάρια τα άφησαν, κενά. Και νά. Πάνω που προσπαθούσα να καλύψω τα κενά, -απ’ το πρωί είχα τα νεύρα μου, γιατί με λήστεψε στο χώρο της δουλειάς μου ο Βενιζέλος, μ’ ένα σαρκαστικό σατανικό χαμόγελο, μπήκε μέσα ντυμένος ταχυδρόμος και με καπέλο σαν αυτό που φορούσε ο Τζάκ Νίκολσον, έβγαλε το πιστόλι, σήκωσα ψηλά τα χέρια, άνοιξε το συρτάρι της δουλειάς και μου τα πήρε όλα. Η αλήθεια είναι ότι δεν αντέδρασα, γιατί είχε πιστόλι, εγώ δεν είχα. Το μόνο που είπα χαμογελώντας, δεν είσαι άντρας ρε, παίζεις άνισα . Εκκαθαριστικό σημείωμα εισφορών και τέλος επιτηδεύματος ν. 3986/2011.είπε και έφυγε το κάθαρμα. Είχα χάσει το χρώμα μου, πήγα και πήρα ένα χυμό πορτοκάλι, σαν αυτόν που σου δίνουν όταν δίνεις αίμα.
Ο δολοφόνος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, ήταν η πρώτη σκέψη μου, η δεύτερη ήταν για να καλμάρω την πρώτη, το παιδί που μοιράζει πίτσες μπέρδεψε τα σπίτια, όπως μπερδεύει ο gap τη γλώσσα του. Άρχισα να ρωτάω τους γείτονες αν παρήγγειλε κανένας πίτσα , όλοι μου έλεγαν το ίδιο, ξέρεις από πότε έχω να παραγγείλω πίτσα;
Έβαλα ένα ποτό και άρχισα να το παίζω Ρέμπους, του αγαπημένου μου Ιαν Ράνκιν, το φεγγάρι χανόταν στη μοναξιά του ουρανού, έμοιαζε απόμακρο. Το μπαλκόνι ήταν γεμάτο από τα φώτα της ΔΕΗ.
Ήταν η πρώτη φορά εδώ και χρόνια, που ένοιωθα κρυφή ανομολόγητη συμπάθεια για το πασοκ. Στις σκέψεις που έκανα, διέκρινα αποχρώσεις ευαισθησίας τέτοιες, στον πράσινο ήλιο του, που δεν τις αντέχει η ελληνική άγρια ζούγκλα. Προσπαθεί εδώ και χρόνια να μας δείξει πως θα γίνουμε περισσότερο ευτυχισμένοι, και ένας λαός ολόκληρος το αγνοεί.
-Αφού σαν υστερικοί πάτε και πληρώνετε τη ΔΕΗ, ενώ σας παίρνω εν ψυχρώ τον μισό μισθό, δεν εννοείτε να ακολουθήσετε τα δικά μου πράσινα άλογα ..Και όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Θα φροντίσω πάλι εγώ για σας. -Βαγγέλη βάλτους όλο τον μισθό πάνω στο λογαριασμό της ΔΕΗ και πέστο, τέλος ακίνητης περιουσίας και πάμε να τους μιλήσουμε για ευτυχία. Έτσι κανένας δεν θα πληρώνει το λογαριασμό, η Ελλάδα θα βυθισθεί στο σκοτάδι και οι άνθρωποι θα αρχίσουν ξανά να αγαπούν το φεγγάρι. Βαγγέλη ονειρεύομαι μια Ελλάδα που οι πολίτες της θα ξανά-μετράνε τις νύχτες τ’ αστέρια. –Με τη Siemens που είχαμε μπλέξει εμείς και τα χρηματιστήρια το λαό, Βαγγέλη μου, χάσαμε τον ρομαντισμό μας, θυμάσαι στις 3 του Σεπτέμβρη την ροζ διακήρυξη, τη νοστάλγησα.
Κοίτα λέω, και οι Πρωθυπουργοί νοσταλγούν, δεν είναι τελείως άβουλοι υπηρέτες,- με ένα πιστόλι στην τσέπη και ένα στο λαιμό τους-, καμιά δεκαριά εφοπλιστών του ευρωδαμάσκηνου και συνέχιζα να πίνω το ποτό μου..
Ο Ρέμπους μπορούσε να περιμένει, ένα αεροπλάνο διέσχιζε τ’ αστέρια, το κουδούνι του σχολείου θα ξαναχτυπήσει...
Θυμήθηκα το πρώτο μάθημα στο σχολείο, ο γιός μου πάει στην πρώτη δημοτικού, ο δάσκαλος τους μίλησε για το Άγιο προσκύνημα στις πολυεθνικές, μόνο στο τζάμπο θα βρουν κινέζικα τετράδια, φτιαγμένα από φτηνά εργατικά χέρια, σαν αυτά που προετοιμάζει για τα δικά του παιδιά αύριο, δεν πρόλαβε να τους μιλήσει για μίζες και άλλα σχετικά.
Όταν κάποτε θα διηγείται παραμύθια στα εγγόνια του θα αναρωτιέται, γιατί τον φτύνουν ή θα νομίζει ότι είναι βροχή αστεριών, σαν τον gap;
Και μετά τον ξέχασα κι αυτόν, ήταν αργά τη νύχτα, με καλούσε ένα Ό-νειρο.
17 Σεπτεμβρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου