Πόσοι δεν θέλησαν ένα κτήμα παράδεισο, πόσοι δεν είπαν να φύγουν απ' το τσιμέντο και την ρουφήχτρα της πόλης. Στην αρχή ο ενθουσιασμός, η σκληρή δουλειά, το μεγάλο όνειρο. Μετά η απογοήτευση, η κούραση, εσύ και η φύση. Και η ατάκα του Βέγγου. " Μωρή φύση μόνη σου είσαι, μόνος μου είμαι κι εγώ. Πάρε ένα μπισκότο." Δεν είναι εύκολη η δουλειά στο χωράφι.. Παρατημένα κτήματα, χέρσα χωράφια, γέρικα κορμιά. "Να σπουδάσεις παιδί μου, να φύγεις απ' τις λάσπες" έλεγαν οι παλιοί. Νέο δεν βλέπεις πουθενά, οι παλιοί αγκομαχούν να τα βγάλουν πέρα. Ζει ο άνθρωπος χωρίς την καλλιέργεια της γης; Όχι.
Ο τρόπος βρέθηκε. Η βιομηχανική καλλιέργεια, τα φυτοφάρμακα, τα, χημικά. Μόνο που ο τρόπος αυτός γεννάει μαζί με την τροφή και τον καρκίνο.
Ζουν οι πόλεις χωρίς τους αγρότες; Όχι.
Καιρός να εκπαιδευτούν οι νέοι στη γη. Τι είπα τώρα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου