Απέραντη θάλασσα του Αυγούστου πάμε μαζί ως την άκρη του ορίζοντα. Καράβι να γίνω του Βερν, να κάνουμε το γύρο του κόσμου, κουπί και κύμα εγώ, εσύ η αγκαλιά. Πάμε θάλασσα μακριά, να σκορπίσουμε τον πόνο των αδύναμων, την νύχτα των κυνηγημένων, πάμε να γιορτάσουμε την ανεμελιά των παιδιών, την λάμψη των άστρων. Ω θάλασσα εσύ μπορείς, ψύχραιμα να σκεφτείς, τόσες φουρτούνες πέρασες, πάρε τη θλίψη των ανθρώπων κάπου στο μαγικό βυθό σου, σβήσε τη φωτιά του πολέμου. Εσύ μπορείς. Οι άνθρωποι δεν μπορούν πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου