Ανακατεύω τις λέξεις με το χώμα. Έτσι κτίζω τα όνειρα. Πάνω στα δέντρα κελαηδούν πολύχρωμα πουλιά. Με συντροφεύουν βουνά και δάση. Η μνήμη βοηθάει ακατάπαυστα. Ένα καλύβι, ένα τραγούδι, ένα βιβλίο. Ένας έρωτας.
Εντάξει, ποτέ δεν είμαι μόνος. Ο ήλιος περπατάει μαζί μου, τη νύχτα κάνω βόλτες αγκαλιά με το φεγγάρι. Τ' άστρα ο χορός.
Ποτέ δεν ήμουν μόνος. Ζούσα μες στ' όνειρο. Όταν ερχόμουν καμιά φορά στη πραγματικότητα, με τσάκιζε η μοναξιά. Και οι εδήσεις του κόσμου. Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Άνθρωποι με κομένα κεφάλια, παιδιά χωρίς χέρια, ηρωικά και πένθιμα εμβατήρια οι δρόμοι. Παρελάσεις μετά δόξαζαν την αντίσταση στον πόλεμο. "Αν χρειαστεί, πάλι θα γίνουμε ήρωες". Έλεγα καλύτερα να μη χρειαστεί. Όχι άλλους ήρωες. Ανθρώπους θέλουμε για ζωή. Συνηθισμένους και καθημερινούς.
Και μετά έφευγα πάλι μες τ' όνειρο.
Ήθελα να ζήσω. Όση ζωή μου ανήκει.
Ακόμα παίρνω τις λέξεις και τις πλάθω με το χώμα. Ονειροπλάστης.
27 Οκτωβρίου 2018
Εντάξει, ποτέ δεν είμαι μόνος. Ο ήλιος περπατάει μαζί μου, τη νύχτα κάνω βόλτες αγκαλιά με το φεγγάρι. Τ' άστρα ο χορός.
Ποτέ δεν ήμουν μόνος. Ζούσα μες στ' όνειρο. Όταν ερχόμουν καμιά φορά στη πραγματικότητα, με τσάκιζε η μοναξιά. Και οι εδήσεις του κόσμου. Ο πόλεμος δεν τελείωσε ποτέ. Άνθρωποι με κομένα κεφάλια, παιδιά χωρίς χέρια, ηρωικά και πένθιμα εμβατήρια οι δρόμοι. Παρελάσεις μετά δόξαζαν την αντίσταση στον πόλεμο. "Αν χρειαστεί, πάλι θα γίνουμε ήρωες". Έλεγα καλύτερα να μη χρειαστεί. Όχι άλλους ήρωες. Ανθρώπους θέλουμε για ζωή. Συνηθισμένους και καθημερινούς.
Και μετά έφευγα πάλι μες τ' όνειρο.
Ήθελα να ζήσω. Όση ζωή μου ανήκει.
Ακόμα παίρνω τις λέξεις και τις πλάθω με το χώμα. Ονειροπλάστης.
27 Οκτωβρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου