Κίνητρο ζωής

Νοιώθω τα πόδια μου δεμένα, τα χέρια μου λυμένα απ' τους ώμους, το κεφάλι μου άδειο και ταυτόχρονα βαρύ. Ανοιγοκλείνω τα μάτια, το φως του ήλιου με τυφλώνει. Σωριασμένος στις ξερές φτέρες, ένα τσουβάλι κρέας και κόκκαλα.
Που είμαι; Πως βρέθηκα σε τούτο το ξέφωτο; Γύρω μου δάσος από έλατα, μια πέρδικα φτερούγισε μέσα στις φτέρες. Μικροί ήχοι, σαν να δίπλώνεις τσιγαρόχαρτο, από σαύρες και κλαδιά, βουίζουν στ' αυτιά μου.
Μια κηλίδα αίμα αποξηράθηκε πάνω στο παντελόνι μου. Τι έκανα; Πάλαιψα με κάποιον; Σκότωσα κάποιον άνθρωπο ή ζώο;
Ποιός είμαι; Μια μύγα στριφογυρίζει ενοχλητικά πάνω στο προσωπό μου. Δεν έχω χέρια να τη διώξω, κουνάω το κεφάλι. Διψάω. Ο ήλιος κατακόρυφα πάνω μου. Ιδρώνω. Δεν έχω καμία δύναμη. Ούτε μνήμη, ούτε σκέψη.
Αν δεν συνέλθω, θα μείνω εδώ. Μες τη θολούρα μου, η δύναμη της επιβίωσης.
" Φίλε μου θες δεν θες, αν δεν παλαίψεις θα πεθάνεις" Μπρεχτ.
Στριφογυρνάω πάνω στα χορτάρια. Καμία δύναμη.
Μετά το μεσημέρι ακούω βήματα να πλησιάζουν. Ένα χέρι με καλεί. " Έλα σήκω, πάρε δύναμη" .
Ένας γέρος, με άσπρα μακριά γένια και μακριά μαλλιά, έστεκε από πάνω μου. Έμοιαζε με τον παππού μου. Ήμουν δέκα χρονών όταν πέθανε. Έτρεξα να φωνάξω τον παπά να τον μεταλάβει, δεν τον πρόλαβε.
" Σήκω, δεν είναι καιρός να πεθάνεις. Φύτεψες τα δέντρα. Σε θέλουν να τα φροντίζεις, να τα ποτίζεις, να μεγαλώσουν"
Σηκώθηκα! Ανάλαφρος, αναγεννημένος, δυνατός.
Ο γέρος χάθηκε, το βουνό με το δάσος έγινε ένα απέραντο χωράφι με δέντρα, γεμάτα καρπούς.
Η Θεά Δήμητρα κρατούσε ένα ρόδι στο χέρι.
Όσο για μένα, ήθελα πάντα ένα κίνητρο ζωής.



22 Οκτωβρίου 2018