Τ΄ αυτοκίνητα πήγαιναν αργά και στις δυό λωρίδες του δρόμου. Ήταν τέτοια η κίνηση που έκανα μισή ώρα να διανύσω ένα χιλιόμετρο. Πάνω στην άσπρη διαχωριστική γραμμή του δρόμου δυό περήφανα άλογα, ένα άσπρο κι ένα καφέ πήγαιναν αγέρωχα, κάπως βιαστικά, στο δικό τους κόσμο. Δυό άλογα μόνα καταμεσίς στην άσφαλτο, δεν τα βλέπεις και συχνά.
Αγνοώ την παραπέρα πορεία τους.
Κολλήσαμε. Ήθελα ακόμα 981 μέτρα να φτάσω στο σπίτι. Είχα ακούσει για ένα πηγάδι που μιλάει. Στο μύλο. Στρίβω αριστερά όπως πάντα, ευτυχώς τώρα βόλεψε. Πάρκαρα αμέσως.
Ήταν η ώρα που έδυε ο ήλιος. Λαμπύριζαν κόκκινα τα χιόνια στην κορυφή του Κόζιακα. Παράξενα όμορφο ηλιοβασίλεμα στην καρδιά του χειμώνα. Δεν άργησα να βρεθώ στο πηγάδι. Κτισμένο όμορφα με πέτρα, και το σκέπαστρο από πέτρα Πηλίου. Δεν είχε κουβά να τραβάς νερό, αλλά αν έριχνες ένα κέρμα απ΄ τον παφλασμό καταλάβαινες πως δεν ήταν άνυδρο.
Απ΄τα έγκατα της γης με καλωσόρισε μια φωνή. Είπα καλή χρονιά κι εγώ. Ύστερα δεν μπορούσα να πω λέξη. Λες και ήπια απ΄ το αμίλητο νερό. Άκουγα ευχές για αγάπη, υγεία, ειρήνη, αλληλεγγύη. Λες κι έρχονταν απ΄ το υπερπέραν, απ΄ τη καρδιά της γης. Το πηγάδι μιλούσε, εγώ δεν μιλούσα. Μιλούσε για έρωτα, για χρώματα,για μουσικές, για οξυγόνο, για την ομορφιά της φύσης, για την ομορφιά ενός κοριτσιού που κοιτάει ψηλά.
Ξερίζωσα τότε την καρδιά μου και την έριξα μέσα. Ακούστηκε ένας διαπεραστικός ήχος σαν αυτόν που σφυρίζει κάποτε στο αυτί μας. Και ένα στιγμιαίο εκτυφλωτικό φως. Οι φωνές σώπασαν.
Έφυγα με αργά βήματα….
Αν αυτό το κείμενο είναι λειψό, δίχως συναισθήματα, δίχως ανθρώπινη ζεστασιά, είναι γιατί γράφτηκε από έναν άνθρωπο χωρίς καρδιά.
3 Ιανουαρίου 2018
Αγνοώ την παραπέρα πορεία τους.
Κολλήσαμε. Ήθελα ακόμα 981 μέτρα να φτάσω στο σπίτι. Είχα ακούσει για ένα πηγάδι που μιλάει. Στο μύλο. Στρίβω αριστερά όπως πάντα, ευτυχώς τώρα βόλεψε. Πάρκαρα αμέσως.
Ήταν η ώρα που έδυε ο ήλιος. Λαμπύριζαν κόκκινα τα χιόνια στην κορυφή του Κόζιακα. Παράξενα όμορφο ηλιοβασίλεμα στην καρδιά του χειμώνα. Δεν άργησα να βρεθώ στο πηγάδι. Κτισμένο όμορφα με πέτρα, και το σκέπαστρο από πέτρα Πηλίου. Δεν είχε κουβά να τραβάς νερό, αλλά αν έριχνες ένα κέρμα απ΄ τον παφλασμό καταλάβαινες πως δεν ήταν άνυδρο.
Απ΄τα έγκατα της γης με καλωσόρισε μια φωνή. Είπα καλή χρονιά κι εγώ. Ύστερα δεν μπορούσα να πω λέξη. Λες και ήπια απ΄ το αμίλητο νερό. Άκουγα ευχές για αγάπη, υγεία, ειρήνη, αλληλεγγύη. Λες κι έρχονταν απ΄ το υπερπέραν, απ΄ τη καρδιά της γης. Το πηγάδι μιλούσε, εγώ δεν μιλούσα. Μιλούσε για έρωτα, για χρώματα,για μουσικές, για οξυγόνο, για την ομορφιά της φύσης, για την ομορφιά ενός κοριτσιού που κοιτάει ψηλά.
Ξερίζωσα τότε την καρδιά μου και την έριξα μέσα. Ακούστηκε ένας διαπεραστικός ήχος σαν αυτόν που σφυρίζει κάποτε στο αυτί μας. Και ένα στιγμιαίο εκτυφλωτικό φως. Οι φωνές σώπασαν.
Έφυγα με αργά βήματα….
Αν αυτό το κείμενο είναι λειψό, δίχως συναισθήματα, δίχως ανθρώπινη ζεστασιά, είναι γιατί γράφτηκε από έναν άνθρωπο χωρίς καρδιά.
3 Ιανουαρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου