27 Αυγ 2016

Μόνο ένα χαμόγελο.






Ζεστή, υγρή, Αυγουστιάτικη νύχτα. Έβρεχε ακατάπαυστα όλο το απόγευμα, οι κεραυνοί τριζοβολούσαν την πόλη. Ο Ερμής τρύπωσε κάτω από  το ξύλινο τραπέζι του ισογείου, Ούτε παιχνίδια, ούτε βόλτα, ούτε φαί. Πρώτη φορά τον είδα τόσο σκιαγμένο. Το μόνο φως είναι ένα κερί, η μισή πόλη στο σκοτάδι. Η άλλη μισή στα απόνερα.
Παράξενα όμορφη  η νύχτα απόψε. Χωρίς τηλεόραση, δίχως ίντερνετ, δίχως τηλέφωνο. Απαλή ησυχία, επιτέλους σώπασε και το ψυγείο. Παρακαλάω να μην έρθει ως το πρωί το ηλεκτρικό. Ο σπαστικός θόρυβος του ψυγείου πρώτος θα ακουσθεί.
Γυμνός με ένα ποτήρι κράνο περσινής σοδειάς. Ζούμε μέσα από τις ζωές των άλλων. Απόψε δεν θέλω να ακούσω τραγούδια, να τραγουδήσω θέλω. Να σκαρώσω στίχους για τη χαμένη μας αθωότητα. Ύστερα τσουβαλιάσαμε τη ζωή μας μέσα στην αγορά, ένας ακόμα αριθμός στη ρουλέτα του καταναλωτισμού, στην παραζάλη της εικονικής ευμάρειας. Ο πολιτισμός πηγή δυστυχίας , έγραφε κάποτε ο Φρόυντ. Φαντάσου τι θα έγραφε τώρα. Ο άνθρωπος μηχανή.
Απόψε θα ανακαλύψω κρυμμένους στίχους. Όπως όταν ερωτεύεσαι, ούτε ήξερες τις χορδές της νεκρής σκέψης σου. Ψάχνω χαρτί και μολύβι, δίπλα στη φωτεινή άχνα του κεριού γράφω τις πρώτες λέξεις, ύστερα θα τις πλέξω είπα. Ουρανός, ήλιος, βροχή, χώμα, νερό, φωτιά, κοχύλι, έρωτας, χαρά, λύπη, ζωή, θάνατος, πόνος, αγάπη, μίσος, πόλεμος, αστραπή, κεραυνός. Παίρνω τις βελόνες μου και κάνω μια πρώτη προσπάθεια.
Κάτω απ΄ τον ίδιο Ουρανό / ντυμένοι τον ήλιο, την βροχή / στη λύπη, τη χαρά / κοχύλι ο έρωτας / μαζί στη ζωή, μαζί και στο θάνατο / μίσος για τον πόλεμο / αγάπη μόνο στην αγάπη / πόνο για
τον πόνο / αστραπή κεραυνός η ζωή μας.
Τσαλακώνω και καίω το χαρτί στη βρύση του νεροχύτη. Δεν είναι ποιήματα αυτά, ούτε κι εγώ ποιητής.  Θέλει έμπνευση και ταλέντο η ποίηση, γνώση πολλή, η απέριττη στάλα της ζωής είναι η ποίηση.
Ανοίγω το ψυγείο και παίρνω την πρώτη μπύρα. Αμστελ. Πάω στην αποθήκη και παίρνω το σάκο με τις λέξεις μου. Από μικρός μάζευα λέξεις, γραμματόσημα και πεταλούδες. Άχρηστα πράγματα μαζεύεις, έλεγε ο πατέρας μου. Τον άνοιξα τελετουργικά και πέταξα τις λέξεις στο πάτωμα. Οι περισσότερες ξεθωριασμένες στο φως του κεριού. Πολιτική, Ευρώπη,  Αμερική, Θρησκεία, Ειρήνη, Οικογένεια, Δικαιοσύνη, Πατρίδα, Οικονομία, καπιταλισμός, κομουνισμός, αριστερά, δεξιά, πίσω, μπροστά και άλλες τέτοιες σχετικά….Πήρα κάποιες στα χέρια μου, καμιά χούφτα, όνειρο, ιδανικά, αλληλεγγύη, μυρμήγκι. Τις χάιδευα με τα μάτια μου, ενώ έπινα την τρίτη Άμστελ. Βρήκα και το ποίημα του Charles Baudelaire Μεθύστε: Πρέπει να 'σαι πάντα μεθυσμένος./ Εκεί είναι όλη η ιστορία: είναι το μοναδικό πρόβλημα. / Για να μη νιώθετε το φριχτό φορτίο του Χρόνου / που σπάζει τους ώμους σας και σας γέρνει στη γη, / πρέπει να μεθάτε αδιάκοπα. Αλλά με τι; / Με κρασί, με ποίηση ή με αρετή, όπως σας αρέσει./ Αλλά μεθύστε. Αυτά είναι ποιήματα, είπα και άνοιγα την πέμπτη μπύρα.
Απόψε θέλω να μεθύσω, με κρανόζουμο, με μπύρα, με κρασί, με λέξεις, με φαντασία, με ουτοπία, με εξορία, δεν έχει σημασία, αρκεί να μεθύσω. Απόψε θέλω να ζήσω πάλι.
Έτσι βρέθηκα να κάθομαι πάνω σε μια καρέκλα, σ ένα κάδρο του τοίχου. Το είχε ζωγραφίσει η κόρη μου, όταν έδινε εξετάσεις στην Αρχιτεκτονική.
Καθόμουν εκεί μικρός και ανήμπορος να γκρεμίζω και να ξανακτίζω τον κόσμο απ΄την αρχή, όπως τις ατέλειωτες νύχτες της νιότης μας. Το πρωί με βρήκε στο πάτωμα, γυμνό από ρούχα και σκέψεις. Μόνο ένα χαμόγελο.

Ταξιδευτής
27 Αυγούστου 2016

2 σχόλια:

  1. Οτιδήποτε μπορεί να μεταμορφωθεί σε πηγη δυστυχίας. Η δυστυχία ειναι επιλογή. Το περασμένο της ηλικιας δεν ειναι λόγος για να μη γκρεμίσουμε κ ξανακτισουμε τον κοσμο απο την αρχή. Ζήτω το γκρέμισμα κ το ξανακτισιμο μεχρι το τέλος! 🌿

    ΑπάντησηΔιαγραφή