Καθαρό φρεσκοβαμμένο, χρώματα στους τοίχους, φώτα μικρά αναμμένα. Πορτραίτο ζωγράφου που φτάνει στην υπογραφή. Αναπνέω την αισιοδοξία του καινούριου. Σαν έρωτας φυτρώνει η δημιουργία. Η δημιουργία γεννά το όνειρο. Το όνειρο αναγεννά τη ζωή. Πεθαμένα κύτταρα ανασταίνονται, κρυφές πτυχές φανερώνονται. Μια δέσμη φωτός στο σκοτεινό σου δρόμο. Φαρδαίνει το μονοπάτι, απλώνει η σκέψη, λαχταρά η καρδιά. Ένα καινούριο σύμπαν κτίζεται μέσα σου, το παλιό σβήνει. Κοιτάς τα πρόσωπα των ανθρώπων φωτεινά, τα δέντρα προσεύχονται στον καταγάλανο ουρανό, καθάρια νερά δροσίζουν τη φωτιά που σε καίει. Ένας φλεγόμενος άνθρωπος σε μια παγωμένη πόλη. Δεν χωράει ο νους το θαύμα να ζεις.
Δεν χωράει ο νους τον καθημερινό θάνατο. Ξυπνάμε χρόνια ολόκληρα με μαύρα γυαλιά στα μάτια, ο θόρυβος των όπλων στα αυτιά μας, άνοστη λογιστική η σκέψη μας, βρώμικες οσμές στη μύτη μας, δίχως φτερά το σώμα μας. Η πόλη αντιστέκεται, κάθε γωνιά και καφέ, κάθε δρόμος κι ένα σουβλατζίδικο. Να παλέψει το τέρας, να γελάσει την δίψα της, να χορτάσει την πείνα της. Το τέρας θεριεύει. Η πόλη αρχίζει να του μοιάζει. Όσα κεφάλια και να κόψεις, άλλα τόσα πετάγονται. Μύθος η Λερναία Ύδρα, μύθος και η ζωή. Ο Ηρακλής τότε καίει το τέρας. Δηλητήριο παντού. Ούτε ο ίδιος γλυτώνει.
Παίρνω τα κλειδιά πάνω από τον πάγκο με μια ξαφνική κίνηση. Βγαίνω στο δρόμο. Ο ήλιος καταμεσής στον ουρανό, ζεστή η μέρα. Στην κεντρική πλατεία, περνάω τη γέφυρα, όμορφα κυλάνε τα νερά του Ληθαίου, τα πλατάνια σκιάζουν ανθρώπους και πουλιά, η Ασκληπιού αραξοβολεί την ανία των ανθρώπων, νέων και γέρων, δυό βήματα το σπίτι.
Στέκομαι μπροστά στην πόρτα του τώρα. Αμήχανα, ήρεμα, γαλήνια για ένα πως, ένα γιατί, ένα πότε, με πολλά διότι. Τα διότι της ανθρώπινης ιστορίας.
Ταξιδευτής
23 Οκτωβρίου 2014 (33)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου