Η μάνα μου σήμερα, έφτιαξε μπακλαβά.
Όταν ήμουν μικρός τη θυμάμαι, σιμώνοντας Πρωτοχρονιά ν’ ανοίγει φύλλα, να σπάμε τα καρύδια, να βάζει τη γάστρα πάνω στο ταψί. Έβαζε πάντα ένα γαρύφαλλο, στο κέντρο απ΄ τα ρομβοειδή κομμάτια. Μετά να σηκώνει τη γάστρα, να δει πως ψήνεται. Να ετοιμάζει το σιρόπι, βάζοντας μέσα ζάχαρη και λεμόνι. Μετά να το χύνει στο ταψί με τον ξεροψημένο μπακλαβά. Σκέπαζε το ταψί με μια μεγάλη πετσέτα. Την άλλη μέρα ο μπακλαβάς ήταν μαλακός, έτρωγα το πρώτο κομμάτι. Η μάνα μου τότε θα ήταν τριανταπέντε χρονών κι εγώ επτά..
Πήρε και νύχτωνε, μόλις άρχιζε να χιονίζει στο χωριό, θυμάμαι τη μάνα μου χαμογελαστή να φέρνει τον μπακλαβά μες στο σπίτι. Στο ραδιόφωνο ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε το Γωνιά Γωνιά. Η σόμπα έκαιγε.
Το ίδιο θα έκανε και σήμερα, που κοντεύει τα ογδόντα κι εγώ πέρασα τα πενήντα.
Έχω χρόνια να την παρακολουθήσω πως κάνει τις πίτες της, φορώντας την μαντίλα στο κεφάλι της, ανοίγοντας φύλλα με τον πλάστη.
Όπως τότε και σήμερα.
Κάποτε, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Εύχομαι πολλά χρόνια ακόμα να φτιάχνει μπακλαβά, πριν την Πρωτοχρονιά.
Έστω κι αν η ανάμνηση της γάστρας -με τ’ αναμμένα κάρβουνα και του χωριού, είναι ανεξίτηλη.
Καλή Χρονιά με Αγάπη, φίλες και φίλοι.
Ταξιδευτής
30 Δεκεμβρίου 2011
Όταν ήμουν μικρός τη θυμάμαι, σιμώνοντας Πρωτοχρονιά ν’ ανοίγει φύλλα, να σπάμε τα καρύδια, να βάζει τη γάστρα πάνω στο ταψί. Έβαζε πάντα ένα γαρύφαλλο, στο κέντρο απ΄ τα ρομβοειδή κομμάτια. Μετά να σηκώνει τη γάστρα, να δει πως ψήνεται. Να ετοιμάζει το σιρόπι, βάζοντας μέσα ζάχαρη και λεμόνι. Μετά να το χύνει στο ταψί με τον ξεροψημένο μπακλαβά. Σκέπαζε το ταψί με μια μεγάλη πετσέτα. Την άλλη μέρα ο μπακλαβάς ήταν μαλακός, έτρωγα το πρώτο κομμάτι. Η μάνα μου τότε θα ήταν τριανταπέντε χρονών κι εγώ επτά..
Πήρε και νύχτωνε, μόλις άρχιζε να χιονίζει στο χωριό, θυμάμαι τη μάνα μου χαμογελαστή να φέρνει τον μπακλαβά μες στο σπίτι. Στο ραδιόφωνο ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε το Γωνιά Γωνιά. Η σόμπα έκαιγε.
Το ίδιο θα έκανε και σήμερα, που κοντεύει τα ογδόντα κι εγώ πέρασα τα πενήντα.
Έχω χρόνια να την παρακολουθήσω πως κάνει τις πίτες της, φορώντας την μαντίλα στο κεφάλι της, ανοίγοντας φύλλα με τον πλάστη.
Όπως τότε και σήμερα.
Κάποτε, τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Εύχομαι πολλά χρόνια ακόμα να φτιάχνει μπακλαβά, πριν την Πρωτοχρονιά.
Έστω κι αν η ανάμνηση της γάστρας -με τ’ αναμμένα κάρβουνα και του χωριού, είναι ανεξίτηλη.
Καλή Χρονιά με Αγάπη, φίλες και φίλοι.
Ταξιδευτής
30 Δεκεμβρίου 2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου