Απέραντοι πλακόστρωτοι δρόμοι, όμορφα ξύλινα σπίτια, μεγάλοι κήποι με τριανταφυλλιές και ντάλιες, ακόμα λουλουδιασμένες. Νοέμβρης μήνας κι ένας ζεστός ήλιος έλουζε
ολόκληρη την περιοχή. Μια νέα γυναίκα άπλωνε ρούχα στην αυλή, τα μαλλιά της έπεφταν στην πλάτη της. Δυό άντρες μαστόρευαν πάνω σε μια σκεπή. Μια παρέα από μικρά παιδιά έπαιζε κρυφτό σ' ένα μικρό πάρκο. Ένα άσπρο άλογο, έκανε μόνο του βόλτα στο δρόμο. Δυο γάτες ερωτοτροπούσαν πάνω σε μια στίβα από ξύλα. Ένα μικρόσωμο μαύρο σκυλί με ακολουθούσε εδώ και ώρα, σε τούτη τη βόλτα της αναγνώρισης. Σκόρπιες φυσιολογικές εικόνες ζωής.
" Το απόγευμα η κοινότητα θα σε καλωσορίσει στο μικρό θεατράκι. Ως τότε μπορείς να περιπλανηθείς όπως εσύ θέλεις", μου είπε ο φύλακας που έμεινε σχεδόν δίπλα στο σπίτι που μένω προσωρινά.
Αυτό κάνω. Αναπνέω εικόνες, ακούω την ησυχία, περπατάω την ξενοιασιά της φύσης.
Φτάνω σε μια μικρή πλατεία. Μια πέτρινη βρύση, ένας μεγάλος πλάτανος, τρία ξύλινα παγκάκια πάνω σε όμορφα τοποθετημένες πλάκες. Ένας ηλικιωμένος άντρας με άσπρα μαλλιά και και μακριά γέννια κάθεται στο ένα παγκάκι. Διαβάζει τα "Εκατό χρόνια μοναξιάς" του Μαρκές. Λέω καλημέρα και απαντά με ένα χαμόγελο. Αρχίζω να νοιώθω περίεργα, όσους συνάντησα μόνο μου χαμογελάν. Τι συμβαίνει;
Ο φύλακας μόνο μου μίλησε!
Στην επιστροφή θα τον ρωτήσω.
Ένα μεγάλο κτήριο, από πέτρα και ξύλο. Βιβλιοθήκη, γράφει μια μικρή ξύλινη πινακίδα.
Οι απορίες μου είναι πολλές, η κοινότητα μεγάλη, η φύση φθινοπωρινή. Πως επικοινωνούν με τον κόσμο, αφού εγώ σαν αγρίμι μες τα βουνά, γκρεμοτσακίστηκα να φτάσω ως εδώ;
Κι όμως!
5 Νοεμβρίου 2018
ολόκληρη την περιοχή. Μια νέα γυναίκα άπλωνε ρούχα στην αυλή, τα μαλλιά της έπεφταν στην πλάτη της. Δυό άντρες μαστόρευαν πάνω σε μια σκεπή. Μια παρέα από μικρά παιδιά έπαιζε κρυφτό σ' ένα μικρό πάρκο. Ένα άσπρο άλογο, έκανε μόνο του βόλτα στο δρόμο. Δυο γάτες ερωτοτροπούσαν πάνω σε μια στίβα από ξύλα. Ένα μικρόσωμο μαύρο σκυλί με ακολουθούσε εδώ και ώρα, σε τούτη τη βόλτα της αναγνώρισης. Σκόρπιες φυσιολογικές εικόνες ζωής.
" Το απόγευμα η κοινότητα θα σε καλωσορίσει στο μικρό θεατράκι. Ως τότε μπορείς να περιπλανηθείς όπως εσύ θέλεις", μου είπε ο φύλακας που έμεινε σχεδόν δίπλα στο σπίτι που μένω προσωρινά.
Αυτό κάνω. Αναπνέω εικόνες, ακούω την ησυχία, περπατάω την ξενοιασιά της φύσης.
Φτάνω σε μια μικρή πλατεία. Μια πέτρινη βρύση, ένας μεγάλος πλάτανος, τρία ξύλινα παγκάκια πάνω σε όμορφα τοποθετημένες πλάκες. Ένας ηλικιωμένος άντρας με άσπρα μαλλιά και και μακριά γέννια κάθεται στο ένα παγκάκι. Διαβάζει τα "Εκατό χρόνια μοναξιάς" του Μαρκές. Λέω καλημέρα και απαντά με ένα χαμόγελο. Αρχίζω να νοιώθω περίεργα, όσους συνάντησα μόνο μου χαμογελάν. Τι συμβαίνει;
Ο φύλακας μόνο μου μίλησε!
Στην επιστροφή θα τον ρωτήσω.
Ένα μεγάλο κτήριο, από πέτρα και ξύλο. Βιβλιοθήκη, γράφει μια μικρή ξύλινη πινακίδα.
Οι απορίες μου είναι πολλές, η κοινότητα μεγάλη, η φύση φθινοπωρινή. Πως επικοινωνούν με τον κόσμο, αφού εγώ σαν αγρίμι μες τα βουνά, γκρεμοτσακίστηκα να φτάσω ως εδώ;
Κι όμως!
5 Νοεμβρίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου