Του άρεσαν οι κουβέντες των απλών ανθρώπων. Αναρωτιόταν γι’ αυτούς που μιλάνε με επιτηδευμένη γλώσσα Οι ατσαλάκωτοι υπερτερούσαν γύρω του, αλλά αυτός κρυφάκουγε εκείνες τις λέξεις, που του θύμιζαν μια άλλη πατρίδα.
Μια ξυλόσομπα αναμμένη, μια σκαφίδα στο πλυσταριό, ένα καλούπι άσπρο σαπούνι, μια πυροστιά πάνω στα κάρβουνα, ένα τενεκέ λάδι, λέξεις από παλιά. Όταν καμιά φορά, μετά από χρόν...ια τις συναντούσε, ανατρίχιαζε. Του θύμιζαν τα πέτρινα γεφύρια. Γινόταν παιδί.
Αυτοί οι άνθρωποι που απέμειναν ακόμα έτσι, είναι πιο λεύτεροι. Μιλάνε αυθόρμητα, χωρίς γλωσσσομπερδέματα, στα ίσια. Κατάματα. Ή έτσι νόμιζε.
Παρατηρούσε τον πόνο των λέξεων, τη διαύγεια, τη συγκίνηση.
Σαν δάκρυα χαρμολύπης έσταζαν πάνω του, λυτρωτικές σταγόνες βροχής.
Πήρε το μπλοκάκι του και έγραψε τη λέξη: Ξημέρωμα.
Κάποτε ήθελε να παίξει πάλι, με εκείνες τις μακρινές λέξεις. Έβαλε το φώλι, να το θυμηθεί κάποτε. Όταν θα γερνάει, ξανακερδίζοντας το χρόνο.
Ταξιδευτής
7 Φεβρουαρίου 2013
Μια ξυλόσομπα αναμμένη, μια σκαφίδα στο πλυσταριό, ένα καλούπι άσπρο σαπούνι, μια πυροστιά πάνω στα κάρβουνα, ένα τενεκέ λάδι, λέξεις από παλιά. Όταν καμιά φορά, μετά από χρόν...ια τις συναντούσε, ανατρίχιαζε. Του θύμιζαν τα πέτρινα γεφύρια. Γινόταν παιδί.
Αυτοί οι άνθρωποι που απέμειναν ακόμα έτσι, είναι πιο λεύτεροι. Μιλάνε αυθόρμητα, χωρίς γλωσσσομπερδέματα, στα ίσια. Κατάματα. Ή έτσι νόμιζε.
Παρατηρούσε τον πόνο των λέξεων, τη διαύγεια, τη συγκίνηση.
Σαν δάκρυα χαρμολύπης έσταζαν πάνω του, λυτρωτικές σταγόνες βροχής.
Πήρε το μπλοκάκι του και έγραψε τη λέξη: Ξημέρωμα.
Κάποτε ήθελε να παίξει πάλι, με εκείνες τις μακρινές λέξεις. Έβαλε το φώλι, να το θυμηθεί κάποτε. Όταν θα γερνάει, ξανακερδίζοντας το χρόνο.
Ταξιδευτής
7 Φεβρουαρίου 2013
 |
| Γέφυρα Αγίου Βησσαρίωνα Πύλη Τρίκαλα |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου