Ήταν γύρω στις δέκα και μισή το βράδυ. Μες το αυτοκίνητο, μετά από μια δύσκολη χειμωνιάτικη μέρα. Οδηγούσα μόνος και αμέριμνος, για το σπίτι, όταν άκουσα τον παρατεταμένο λυγμό. Ψάχνω το ραδιόφωνο, ήταν κλειστό, κοιτάω πίσω δεν υπήρχε άλλος άνθρωπος, έστω λαθραία στο αυτοκίνητο, ρίχνω μια ματιά έξω, έρημος δρόμος. Η μηχανή λέω, είναι παλιό το αυτοκίνητο .
Όταν ακούσθηκε για δεύτερη φορά, ο ίδιος ανθρώπινος αναστεναγμός πόνου, μακρόσυρτος λυγμός, σαν αργός θάνατος, ήταν που ανατρίχιασα. Πάγωσα μετά.
Πάτησα ασυναίσθητα το γκάζι, με σταμάτησε μόνο το κόκκινο φανάρι, άδειος ο δρόμος, είναι καιρός τώρα που οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους.
Δεν πιστεύω στα φαντάσματα, τα δικαιολόγησα όλα, μάλλον κάποιο γατάκι θα ήταν που κρύφτηκε μέσα στη μηχανή, έκανε πολύ κρύο εκείνο το βράδυ, συμβαίνουν αυτά.
Όταν σήμερα το πρωί πέρασα από κεντρικό εμπορικό δρόμο της αγοράς, είδα τα μισά καταστήματα αδειανά και ενοικιάζεται στα τζάμια. Μα είναι δυνατόν είπα, εδώ κάποτε έσφυζε από ζωή, μου βγήκε άθελα, ένας δικός μου αναστεναγμός. Συνειρμικά θυμήθηκα πάλι το φάντασμα.
Έτσι ήρθα και γράφω αυτό το γράμμα στον πρωθυπουργό τώρα, αυτός που οδηγεί τη
χώρα στην ανάπτυξη, αυτός και η παρέα του, που μας κάνουν να ατενίζουμε με αισιοδοξία το μέλλον, μέσα στις τόσες λύσεις που δίνει κάθε μέρα στα προβλήματα μας, να δώσει άλλη μία.
Μια απλή λύση του προτείνω, έστω και με 151 ψήφους υπέρ θα περάσει στη Βουλή, είμαι σίγουρος του φράφω.
Επειδή γέμισε η χώρα από άστεγους, που δεν έχουν που την κεφαλήν κλείνει, να ανοίξει διά νόμου όλα αυτά τα άδεια μαγαζιά, να φιλοξενήσουν τους ανθρώπους που παγώνουν μαζί με όνειρά τους έξω στο χειμώνα. Εντάξει κύριε πρωθυπουργέ, το ξέρω δεν φταίτε εσείς για τον καιρό, αλλά στο δρόμο της ανάπτυξης δώστε και αυτή τη λύση. Δεν σας λέω για των Γερμανικών συμφερόντων, ποιός ακούει ξανά τη Μέρκελ, ούτε των πολυεθνικών, μη βρείτε και το μπελά σας. Εξάλλου κανένα απ’ αυτά που φέρατε εσείς τα προηγούμενα χρόνια δεν έκλεισε, και μπράβο σας που τα στηρίζετε καλά τα δικά σας, δεν αμφέβαλα ποτέ για τις ικανότητές σας. Για τα δικά μας, σας λέω. Κάντε το τώρα που είναι γιορτές, ξέρετε τι είναι, όλοι εμείς που κοιμόμαστε με εφιάλτες στη παγωνιά, να κοιμηθούμε μέσα σε κλειστά αδειανά μαγαζιά ξανά, σε μαγαζιά που κάποτε ήταν γεμάτα όνειρα, γεμάτα ζωή, ξέρετε θα ζωντανέψουν οι παλιές φωνές.
Έτσι κι αλλιώς κύριε πρωθυπουργέ δεν πρόκειται να ανοίξουν ξανά, εσείς το ξέρετε καλύτερα από μένα, μικρά μαγαζάκια είναι ποιος θα ασχοληθεί μ’ αυτά, εσείς ασχολείστε τώρα με τα τραστ και καλά κάνετε, πάντα σας θυμάμαι να μιλάτε για ανάπτυξη, τελευταία την πρασινίσατε κιόλας, είδα το πρωί να βάφουν τα ΙΚΕΑ πράσινα. Μην ανησυχείτε κύριε Πρωθυπουργέ η χώρα θα σωθεί, δεν είδατε πόσος κόσμος ήταν προχτές στο δρόμο να σας υποστηρίξει, σχεδόν η μισή Ελλάδα .
Είδατε ποτέ φάντασμα κύριε πρωθυπουργέ;
Εγώ είδα και τρόμαξα. Εσείς που είσαστε ατρόμητος κάντε κάτι.
Ταξιδευτής
20 Νοεμβρίου 2011
