Ένα παιδί κοιμάται σ’ ένα πεζούλι,παραδομένο στη ζωή

''Ώσπου τέλος ένιωσα

κι ας πα΄ να μ΄ έλεγαν τρελό

πως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος....''

Από μικρές στιγμούλες, έγινε ο κόσμος μάτια μου, όπως τα μικρά κομματάκια ενός πάζλ σκαρώνουν μια ονειρική  εικόνα. Από μια ανάσα ή από μια έκρηξη.  

Από ένα σπόρο, γεννήθηκε ένα δέντρο, έκανε καρπούς να θρέψει κι' άλλους,

ή γεννήθηκε ένα παιδί, η συνέχεια.

Από μια ματιά γεννιέται ο έρωτας, κι αντέχει η ζωή. Από ένα πάτημα της σκανδάλης σκοτώνεται ένας άνθρωπος.

Ένας κύκλος στιγμών είναι η διαδρομή του ήλιου, και του φεγγαριού ο δρόμος.

Και ο άνθρωπος ένας κύκλος στιγμών δεν είναι, κάποτε φθάνεις εκεί που ξεκίνησες, όταν πάρεις τη στροφή του κύκλου, δεν κοιτάς πίσω, δεν βλέπεις.

Τότε υπάρχει η μνήμη, η μνήμη γίνεται ιστορία, η ιστορία είναι το μέλλον.

Όταν ο η Εύα ξεγέλασε τον Αδάμ, ο Παράδεισος χάθηκε, για να μπορούμε να τον κερδίσουμε ξανά.

Τίποτα δεν χαρίζεται αγαπημένη, τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Τόσοι άνθρωποι στη γη έγιναν αστέρια, μόνο και μόνο να τη φωτίσουν.

«Είτε φταις, είτε όχι,

αν δεν παλέψεις θα πεθάνεις»

Μας χαρίσθηκε η ζωή, όλα της φύσης αγαθά.

Πόσο λυπηρό Αγάπη μου, να την σκοτώνει ο ίδιος ο άνθρωπος.

Τόσες της ασχήμιας φωνές γύρω μας, τόσες φωτιές πολέμου στον κόσμο.

Πόσο ακόμα χρόνια θα περάσουν να ημερέψει ο άνθρωπος;

Το τρυφερό βλέμμα ενός σκυλιού, ο ανάλαφρος ύπνος μιας γάτας.

Η θάλασσα θα είναι πάντα απέραντη, κι ασύχαστη, θα της αλλάζει χίλια χρώματα, ο συνωμότης ήλιος.

Πράσινα δροσερά φύλλα θα στολίζουν τα πέτρινα μπαλκόνια και τα σοκάκια της ψυχής θα αλητεύουν πάντα.
Μες την ατέλειωτη ομορφιά.

 Ένα παιδί κοιμάται σ’ ένα πεζούλι,

παραδομένο στη ζωή.

Ταξιδευτής
27 Αυγούστου 2011