Η κλωστή

Είπε τη φράση, όλα κρέμονται από μια κλωστή, όταν πίναμε το δεύτερο ποτήρι.
Είπαμε να βγούμε να τα πούμε, ήμασταν ευδιάθετοι στην ιδέα και μόνο ότι αύριο ξημέρωνε Κυριακή. Μισό κιλό κόκκινο κρασί. Παραγγείλαμε και αρχίσαμε να μιλάμε. Χρόνια φίλοι, δεν είχαμε μυστικά. Πετυχημένος στη δουλειά του  κι εγώ το ίδιo, συνήθως ήταν ευχάριστες οι συζητήσεις μας, αν εξαιρέσουμε τα πολιτικά, που εκεί διαφωνούσαμε, δίνοντας ζωντάνια στη κουβέντα μας -γιατί ήμασταν  απ’ την ίδια όχθη.

Συμμαθητής, δικηγόρος, διάβαζε πολύ, λάτρης της κλασικής μουσικής. Ένα γιό στο δημοτικό, αγαπούσε την γυναίκα του. Ταξίδευε συχνά, ταξίδια στον κόσμο και εσωτερικά ταξίδια έλεγε, είμαστε ακόμα νέοι να αφεθούμε στην καθημερινότητα.

Και θα είμαστε άλλα πενήντα χρόνια, η νεότητα είναι στο νου και όχι στο σώμα, αυτοσαρκαζόμασταν, γιατί μας βόλευε κοντά στα πενήντα.

Όλα κρέμονται από μια κλωστή και είδα πρώτη φορά, ένα δάκρυ στα μάτια του.

Δεν είδα κανένα σημάδι μέχρι τότε.
Μου τα είπε όλα.

Τα θυμήθηκα χθες που συναντηθήκαμε μερικοί φίλοι του, να τιμήσουμε το γελαστό παιδί.

Αυτός δεν ήταν πια μαζί μας.


Ταξιδευτής
15 Ιουνίου 2010