7 Νοε 2015

Ερωτικό




Φθινοπωρινό καλοκαίρι το πρωινό σου χάδι. Ηλιόλουστη μέρα η μορφή σου. Χρώματα του δειλινού τα μακριά μαλλιά σου. Το άρωμά σου ανείπωτο μυστικό. Δουλεύω όλη μέρα, μα τούτη την ώρα μοναδική μου σκέψη εσύ. Πόσο ψήλωσε φέτος η τριανταφυλλιά της αυλής. Κόκκινα, κατακόκκινα τριαντάφυλλα πετάω απόψε στη ποδιά σου. Ματωμένα απ’ τα χείλη μου. Νύχτωσε, ζωγραφίζω στο φεγγάρι. Κάστανα και κυδώνια στη φωτιά, φλόγα εσύ. Φέρνει από μακριά ο αέρας το γέλιο σου. Ποτάμι εγώ, θάλασσα εσύ. Κυλάω κάθε φορά να σε συναντήσω.


Κωστής Ταξιδεύων
7 Νοεμβρίου 2015

4 Νοε 2015

Ως τον θάνατο




Μ’ αυτά και μ’ αυτά ξοδέψαμε τη ζωή μας
Το αδύνατον δεν έγινε ποτέ δυνατό
Άλλοτε με χαμόγελο και αυτοσαρκασμό
Πότε με οργή και θυμό
Ταλαντωθήκαμε ανάμεσα στην κόλαση και τον παράδεισο
Ώσπου τα ίχνη μας χάθηκαν στον αμείλικτο χρόνο
Απέμεινε όμως μέσα μας τόση ερωτική σιωπή
Τους ανθρώπους που παθιάζονται να ζήσουν αγαπήσαμε
Λατρέψαμε τα σημάδια της αγωνίας τους
Μισήσαμε τον ανάπηρο εφησυχασμό
Αρπάξαμε τα όπλα του μυαλού μέσα σε άγρια κύματα
Κι όταν τέλειωναν της μέρας τα αδειανά ταξίδια
Φορτωνόμασταν τα αστέρια τ΄ουρανού
Πεισματάρηδες στο δρόμο υφαίναμε τα όνειρα
Ποτάμια να συναντήσουμε τη θάλασσα εμείς
Πέφταμε μια, σηκωνόμασταν δυό
Και περπατούσαμε ερωτευμένοι μέσα στην νύχτα
Φέγγαμε ο ένας στον άλλον
Και προχωρούσαμε στην ουτοπία που όλο απομακρύνονταν από μας
Ε λοιπόν,
Δεν λες πως άδικα ξοδέψαμε τη ζωή μας
Είχε τόσο χαρά, τόση οδύνη αυτός ο ανήφορος
Ομορφιά ως την κορυφή
Ως τον θάνατο.

Κωστής Ταξιδεύων
4 Νοεμβρίου 2015